Υπάρχουν Ανθρωποι
.
που νοιώθουν το θάυμα της Ζωής
.
τόσο έντονα Μέσα τους.
.
Τα χρώματα του ουρανού
.
οι μυρωδιές της γής
.
οι καθαροι ακατέργαστοι ήχοι της
.
κτυπούν πιο εντονα από την καρδιά τους.
.
.
Αυτοί οι Ανθρωποι
.
όταν καταφέρνουν και ελευθερώνονται
.
σαν τα άγρια πουλια
.
από τα κλουβιά της πόλης
.
ανοίγουν τα φτερά τους όσο αντέχουν
.
και κρύβουν κάτω από τον ίσκιο της αγάπης τους
.
τις τρεμάμενες από φόβο ανάσες
.
ανυπεράσπιστα πλάσματα
.
που ο θεός τους χάρισε την ίδια ανάσα με εμάς
.
και ο άνθρωπος γέμισε με πόνο
.
τις απελπισμένες για βοήθεια κραυγές τους.
.
Γιατί η αφαίρεση μιας ζωής ενός ζωου
.
να κρίνεται διαφορετικά από αυτήν ενόν ανθρώπου ;
.
Οταν σηκώνετε όπλο στα ανυπεράσπιστα πλάσματα της φύσης
.
σκεφτείτε πως κάποτε μπορεί να βρεθείτε στην θέση τους.
.
.
.
Αφιερωμένο στην Εξαιρετική ερμηνεία του Βέγγου
(κυρίως το πώς βιώνει τους πυροβολισμούς),
μα και σε όλους αυτούς τους πραγματικούς λίγους αγγέλους ,
που εχουν την δύναμη να ανοίγουν τα φτερά τους
και να αγκαλιάζουν τόσο Πόνο ανυπεράσπιστων πλασμάτων με στοργή.
Ειδική αφιέρωση στην Ψηφιακή μου φίλη Αρτάνις.
.
.
.
