.
Ολοι μέσα μας,
βαθιά,
κρατάμε ένα κλειστό άνθος.
Ενα άνθος,
που μπορεί ,
μέσα στα αγριόχορτα των επίπλαστων αναγκών μας,
στα λασπόνερα των βάλτων του Φόβου,
ή κάτω από την τραχιά πέτρα του Εγωισμού,
να μείνει
για πάντα
κλειστό.
Ομως,
αν καταφέρουμε
να το βρούμε,
σε όποιο απόκρημνο σημείο
της προσωπικότητάς μας
και αν είναι φυτρωμένο,
όσο ταπεινό
και άσχημο αν μας φαίνεται,
όσο κρύο,
ζέστη,
πόνο,
κούραση ή ανέχεια
και αν χρειαστεί,
εκεί πρέπει
να το φροντίσουμε ,
να το καλλιεργήσουμε,
με προσοχή,
με αγάπη,
για μήνες,
χρόνια,
δεκαετίες .
Και τότε,
κάποια μέρα,
στο χάδι του πρώτου ήλιου μας,
θα ανθίσει
και θα μυρίσει ο κόσμος μας ...
Θεό .
.
.
Πάντα η γιαγιά τρέλλα μου,
όταν βλέπει τέτοια λουλούδια,
κάθεται απλά γονατισμένη
και τα κοιτάζει .
Ενα από αυτά τα λουλούδια,
σήμερα,
το είδε ανθησμένο,
στην φωνή
αυτής της γυναίκας.
http://www.youtube.com/watch?v=NMjcu5dHsUY
.
.
.
