Παντου σταυροι .
Γεμίσαμε συμβολα βασανισμού
και θανατου του Χριστου .
Προσευχόμαστε σε αυτα που τον πονεσαν
και τον σκοτωσαν .
Μετα πινουμε το αιμα του
και τρώμε την σαρκα του .
Ουτε οι δήμιοι του δεν το εκαναν αυτο .
Κανουμε τον ... Σταυρό μας .
Φτιαχνουμε κάθε φορά με τα χερια μας
τον δικο μας σταυρό .
Για να σταυρωσουμε εκεί ,
τον προσωπικό μας Χριστό ,αραγε ;
Ή μήπως τον Χριστό των ανθρωπων
που κάποτε μας αγάπησαν ;
Καθόμαστε με τις ώρες στις εκκλησιες
και μοιρολογουμε τον θανατο του ,
περιμένοντας την Ανασταση του θεανθρωπου
για να ... παμε να φαμε μαγειρίτσα .
Πότε θα δώ μια κοινωνια που να μην ειναι κοιλιόδουλη ;
Ποτε θα ζήσω σε μια κοινωνια
που δεν θα χρειαζεται τα συμβολα του βασανισμου
να τα φορά στο λαιμό της
και να τα συμβολιζει με την κίνηση του χεριου της ;
Πότε θα δω μια κοινωνία που θα αγαπά τον θεο
χωρίς να χρειαζεται μπαμπούλες
και χρυσοπληρωμένους μεσάζοντες ;
Υποψιαζομαι πως οσο μεγαλωνω τοσο περισσοτερο του μοιαζω του Καπετάν Φουρτουνα του Καζαντζακη
Να για εμένα , τι ειναι ο Χριστός .
Ενα κόκκινο λουλούδι ήταν ,
οπως είμαστε όλοι μας
που προσπάθησε να ανθίσει
μεσα απο τα συρματοπλέγματα
των κοινωνικών απαγορεύσεων ,
των φόβων ,
της πείνας
και της Δουλείας .
ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ .
ΕΜΕΙΣ ;
Κοιτάζουμε να σταυρώσουμε τους άλλους
και όταν δεν βρίσκουμε κανενα
να μας αγαπά αρκετά ώστε να σταυρωθει για εμας
τότε σταυρώνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.
Τελικά , μήπως ο αληθινός Χριστός της ανθρωπότητας ,
ο Μεσσίας που μας άξιζε ,
ηταν ο ΒΑΡΑΒΒΆΣ ;
