Εκ-Λ-ο(ρ)γιζόμενος

Νομίζουν πως δεν βλέπουμε πως παζαρεύουν την χώρα μας ,

τους εαυτούς μας ,

τα παιδιά μας, τα όνειρα και κυρίως την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ τους ελευθερία ,

αυτή του να ορίζουν τα ίδια το ΜΕΛΛΟΝ τους;

Νομίζουν πως δεν ξέρουμε πως η Ελλάδα έχει ξεπουληθεί ξανα και ξανα ,

τόσες φορές που το μόνο που της έμεινε κάποιες στιγμές να δώσει ήταν μόνο το Αίμα των παιδιών της ,

και αυτοι της το ζήτησαν και αυτό ,

μέχρι τελευταίας ρανίδος .

Νομίζουν πως δεν ξέρουμε πως αυτό θα της ξαναζητηθεί ,

αφού μας έχουν οι ίδιοι κλέψει κάθε τι άλλο για να δώσουμε;

Τα Λόγια πίσω απο τα λόγια των ανθρώπων που θέλουν να μας κυβερνήσουν ,

η δίψα τους για εξουσία και η αδιαφάνια στα βλέματά των περισσοτέρων από αυτούς ,

μου έδωσαν εικόνες μιας Ελλάδας που τις έχουν ανοιξει τις πόρτες ,

εχουν μπεί μέσα οι εχθροι και για να μας καθησυχάσουν ,

αφου μας σφάζουν ,

παράλληλα μας δίνουν δώρα .

Και όταν αυτά τελειώνουν ,

μας μοιράζουν υποσχέσεις , ενω η λάμα τους ,

μπαίνει βαθύτερα στο κορμί μας .

Πρέπει να κλείσουμε τις πόρτες με τα ίδια μας τα χέρια ,

γιατί μόνο έτσι κλείνουν και ανοίγουν οι μεγάλες πόρτες .

Κανένα κόμμα δεν θα βοηθήσει .

Κανείς εθνοπατέρας .

Μονο ΕΜΕΙΣ .

Οι δικές μας ζωές είναι πουλημένες απο τους προγόνους μας .

Τουλάχιστον να σώσουμε τις ζωές των αγέννητων παιδιών μας .

Με τρομάζει πώς η ιστορία επαναλαμβάνεται ,

πάλι και πάλι .

Λές και οι Ανθρωποι δεν μαθαίνουμε τίποτα από αυτά που πέρασαν .

Πάλι καλά που εχω και εσένα Γιαγιά Τρέλλα μου,

και μου διαβάζεις από τα χαραγμένα με μαχαίρι και μπαρούτι,

πάνω στο δέρμα σου ,

γράμματα ,

ξανα και ξανα ,

την ιστορία αυτού του τόπου.

.

.

.

Συν- ΖΗΤΗΣΗ αρχηγών για ηλιθίους

Βλέποντας εχθές την συν- ζήτηση (ηλιθίων να πεισθούν, προφανώς) των ανθρώπων που οδηγούν και θα οδηγούν τις τύχες μας ως Έλληνες ,

μου ήρθε στον νού ένα πολυαγαπημένο έργο .

Το "Περιμένοντας τον Godot " του Μπέκετ.

Δύο αλήτες που αλληλομισούνται γιατί βλέπει ό ένας στον εαυτό του τον άλλον

μα και απόλυτα εξαρτημένοι μεταξύ τους ,

προσπαθούν να δικαιολογήσουν στον εαυτό τους την ανέχεια που ζούν ,

λέγοντας κάθε μέρα πως περιμένουν έναν πλούσιο κυριο Godot που θα τους βρεί δουλειά ,

θα τους δώσει λεφτά και θα τους λύσει όλα τα προβλήματα.

Περιμένουν στο σημείο του ραντεβού ,

μα όλο κατι συμβαίνει και αυτός τους το αναβάλει πάντα για την επομένη μέρα.

Καθώς περιμένουν τους πλησιάζει ένας καλοντυμένος άντρας (που δεν είναι ο Godot).

Κρατά στο χέρι του ένα σχοινι και τραβά δεμένο από τον λαιμό έναν άλλον άνδρα φορτωμένο με βαλίτσες , σκυφτό ντυμένο με κουρέλια ,που δεν μιλάει ποτε .

Ακούει μόνο διαταγές.

Οι δύο αλήτες κοιτάζουν τα μαρτήριά του .

Θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν ,

όμως προτιμούν να πιάσουν φιλιες με τον πλούσιο μήπως και κερδίσουν κάτι.

Αυτός τους λέει πόσο βαρετή μα και σκληρή είναι η ζωή του , αφού πρέπει να ... λυπάται και να βοήθάει απο την καλή του την καρδιά ,αυτον τον φουκαρά που τον έχει υπο την .... προστασία του και θα ήθελε να απαλαγεί από αυτόν ,όμως αυτός του εχει γίνει τσιμπούρι .

Οι αλήτες τον ρωτούν αν ... Αυτό ,μιλάει .

Ο πλούσιος τους απαντά πως πρέπει πρώτα να τον κάνουν να σκεφτεί για να μιλήσει όμως αυτό θα ήταν πολύ επικίνδυνο .

Ο τρόπος , του λέει,

είναι να του βάλεις το καπέλο του .

Το ... Αυτό ,αρχίζει και μιλά .

Αρχικά σιγά σιγά και ακατανόητα .

Ομως μετά βγάζει τόση ενταση και δυναμη καταπιεσμένου συναισθήματος και Λόγου,

που το φοβούνται ακόμα και οι δύο αλήτες .

Του βγάζουν τοτε αυτοί οι ίδιοι το καπέλο

και τον ξαναρίχνουν στον πνευματικό του λήθαργο

μα και στην ... ευεργεσία του πλουσίου.

Ετσι όλα συνεχίζονται όπως πρίν .

Αυτοί οι δύο αλήτες ,

μου θυμίζουν τούτους τους αρχηγούς των μεγάλων κομμάτων ,

ενω ο πλούσιος και το Αυτό ,

όλους τους υπόλοιπους είτε από την μία είτε από την άλλη μεριά του σκοινιού .

Βέβαια έρχεται κάποτε η Αφύπνιση για τους αλήτες ,

όμως πάντα είναι αργά

Οπτικές

Η ευτυχία δεν χρειάζεται ουτε βαρύγδουπα λόγια ,

ούτε πολυτελείς υποσχέσεις .

Δεν χρειάζεται ουτε τον πλούτο της γής ,

ούτε κολασμένα πάθη να χύνονται στις αισθήσεις μας

από τέλειες υπάρξεις .

Η ευτυχία χρειάζεται μόνο ....

τον σωστό κάθε φορά....

ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΤΗΝ ΚΟΙΤΆΜΕ .

Ο Γέρο Πλάτανος

Κάποτε

ένας πατέρας ,

μέσα στα σκοτάδια ,

πρίν το πρώτο φως,

Πλησιάζει τα παιδιά του που κοιμόντουσαν,

τους δίνει ενα γλυκό φιλί ,

και απαλά για να μην τα ξυπνήσει .

Βγαίνει από το δωμάτιο .

Κοιτάζει την γυναίκα του στα μάτια ,

μα η καρδιά ,

δεν βρίσκει λόγια να πεί γι αυτά που νιώθει.

Την φιλά στα χείλη ,

και χωρίς να κοιτάξει πίσω,

ξεκινά για το μακρύ ταξίδι της ξενιτιάς .

Κάθε του σκέψη ήταν στο σπίτι του.

Κάθε του λόγος ήταν μόνο γι αυτά.

Μόνη του ανάσα ,

τα γράμματά τους.

Κάποτε ,

Εκανε τις πιό σκληρές δουλειές ,

για να μαζέψει γρήγορα χρήματα ,

και να γυρίσει στα παιδιά του.

Ένα βράδυ ,

κάπου ψηλά στο βορά

έξω από μια πόλη που την λέγαν Γευγελή

καθώς δούλευε στις γραμμές του τρένου,

ενας λάθος χειρισμός στις ράγες,

και έπεσε χτυπημένος βαριά ,

Το αίμα έρεε από τις βαθιές πληγές του

και πότιζε την γή .

Άρχισαν να χάνονται οι εικόνες από τα μάτια του.

Ένοιωθε τον χρόνο να κυλά γρήγορα ,

όπως η άμμος απο τα ανοιχτά δάκτυλα.

Πρίν όμως ακόμα ανοίξει τα φτερά της η ψυχή του,

της ζήτησε ,

να μην φύγει.

Να μείνει εκει

και να μήν αφήσει πιά κανέναν άνθρωπο

να χωρίζεται από τα παιδιά του.

Την ευχή την άκουσε και ένα ιερό ποτάμι ,

από αυτά που περνάνε αθέατα ,

κάτω από τους γήινους ορίζοντες.

Του ορκίστηκε πως αυτό που ζήτησε θα γίνει.

Μετά από ωρα τον βρήκαν νεκρό .

Τον πήραν και τον κήδεψαν με τυπικές γρήγορες διαδικασίες.

Μερικές ημέρες αργότερα ,

σε εκεινο το σημείο του ατυχήματος ,

φύτρωσε ένα βλαστάρι .

Γρήγορα μεγάλωσε και εγινε δεντράκι ,

και σιγά σιγά μεγάλωσε πολύ περισσότερο

και έγινε ένας τεράστιος πλάτανος.

Πέράσαν πάρα πολλά χρόνια από τότε .

Ο γερο πλάτανος ακόμα εκει , δίπλα στις ράγες ,

τεράστιος ,

δυνατός ,

με ρίζες που φτάνουν βαθιά στα έγκατα της γής .

Φαίνεται ανέπαφος από τον χρόνο .

Λές και οι ρίζες του τραβούν χυμούς από άλλη γη.

Αυτοι που ξέρουν τις παλιές ιστορίες των προγόνων τους,

δεν τον πειράζουν ,

κάθε που χτυπά με όλη του την δύναμη

τα τρένα με τα κλαδιά του.

Αυτή την ιστορία μου είπε εχθές η Γιαγιά μου η Τρέλλα ,

καθώς κοιτούσα τα δέντρα να κουνούν τα κλαδιά τους στον άνεμο ,

σαν να ζητούσαν κάτι και την ρώτησα τί.

Και πρίν κλείσω τα μάτια μου αποκαμωμένος από την κούραση της ημέρας ,

αυτή μου ψιθύρισέ στο αυτί

" Μια από τις μεγαλύτερες αμαρτίες που μπορεί να κάνει άνθρωπος ,

είναι να χωρίσει μια οικογένια ,παιδί μου "

Κάτι Γίνεται

Ηρθε ο καιρος να ξυπνήσουν τα ονειρα .
Ακου την γή που πάταν οι σκέψεις ,

οι φόβοι ,

οι προσδοκίες σου.

Σου μιλά για τα παιδιά της που αγνοείς.

Αυτά που εχεις θάψει βαθιά,

μακρυά από την ζωή σου.
Ακου.

Κάτι γίνεται.

Βάλε το αυτί σου στο χώμα.

Ακούς ;

Κάτι γίνεται.

(/)κοπές Αυ-taste 2009

Αυγουστος για εμένα πάντα σήμαινε

τέσσερις εβδομάδες συνεχούς κίνησής σε νέα ,

καθε ημέρα,

μέρη ,

ατελείωτες φωτογραφίες

και γνωριμίες με ανθρώπους που είναι κομμάτι του κάθε τόπου .

Μετά απο κάθε οδοιπορικό ,

πάω στην αγκαλιά της προγονικής μου γης για λίγες ημέρες ,

οργανώνω το υλικό μου,

ακούω την θάλασσα που συντροφεύει τούτο τον ορεινό ορίζοντα,

και ξαναφεύγω για το επόμενο ταξίδι .

Ομως φέτος ,

το καλύτερο θέμα φωτογράφησης ,

όσο και αν το έψαχνα σε ξένα μέρη,

ήρθε και με βρήκε ,

μόνο του , εκει.

Δεν είχε ούτε μαγευτικά ηλιοβασιλέματα ,

ούτε τοπία ,

ουτε πρόσωπα ριζωμένα στην γή τους .

Το καλύτερο μου θέμα φέτος ,

είχε απλή ,

δυνατή διάθεση για ΖΩΗ

Μια σκύλα ράτσας κυνηγετικής ,

μάλλον παρατημένη από κάποιον κυνηγό ,

ήρθε σκελετωμένη από την πείνα ,

στον κήπο μας .

Την ταϊσαμε, την φροντίσαμε ,

και μετά μας έκανε ενα δώρο .

Μας έφερε τα πέντε κουταβάκια της.