Χριστούγεννα όχι για όλους

Παραμονή Χριστουγέννων σήμερα

Ημέρες που γιορτάζουν κυρίως τα παιδιά .

Τα παιδιά μεσα μας , δύπλα μας , γύρω μας.

Ομως υπάρχουν κάποια ορφανοτροφεία ,

που τα παιδιά που κατοικούν εκεί ,

είναι ξεχασμένα απο όλους .

Παιδιά που έχουν χάσει τους γονείς τους,.

Ταλαιπωρημένα από την ζωή ,

που κουβαλάνε στο κορμί τους ,

αρρώστιες ,

πόνο .

Παιδιά που τους απαγορεύουν

τα βλέμματα των άλλων,

τα δικά μας αυστηρά βλέμματα,

να αφήσουν το δάκρυ τους να κυλήσει ,

το γέλιο τους να ανθίσει .

Τους στερούμε την αγκαλιά ,

Και κάθε τρυφερό άγγιγμα .

Τα παιδιά αυτά βλέπουν κάθε μέρα ,

τον θάνατο στα μάτια .

Το κρεβάτι δίπλα τους αδειάζει

Ενας φίλος τους έφυγε .

Και μέτα κι αλλος κι άλλος.

Κι όμως , τα παιδιά αυτά ,

με μόνη συντροφιά

την ανάσα του θανάτου δίπλα τους,

και τα αδύναμα χέρια των συγκατοίκων τους ,

Βρίσκουν την δύναμη και γελούν ,

Αστειεύονται ,

Υπάρχουν .

Και ας μην τους θυμάται κανείς .

Ούτε κάν τα παιδιά τους.

.

Να σας γνωρίσω μερικά από αυτά.

Ο μικρός Γιαννάκης που μιλά μόνο γι αυτούς που τον αγάπησαν

Η γλυκιά Μαργαρίτα που πάντα χαμογελά

Ο συναισθηματικός Γιαννάκης ,

που έχει πληγωθεί πολύ στην ζωή του ,

από αυτούς που αγάπησε

Η ωραία Ελενίτσα ,

που κάποτε στεφθηκε

η ομορφότερη κοπέλα της πόλης της

Και τόσα άλλα παιδια ,

φυλακισμένα σε γέρικα κορμιά .

Παιδιά που και φέτος

δεν θα πάρουν ουτε ένα δώρο,

ούτε ενα γράμμα.

Παιδιά ,που πιθανόν να μήν είναι εδώ

τα επόμενα Χριστούγεννα.

.

.

.

Τέλος , θα ήθελα να δημοσιεύσω ένα ιδιαίτερο γράμμα.

.

.

.

.

Κάποτε

.
.
Κάποτε ,
η ανάσα σου κόβεται .
Δεν μπορείς να ανασάνεις βαθιά
,μέσα στους τέσσερις τοίχους της ζωής σου .
Τα αφήνεις όλα πίσω.
Παίρνεις μία φωτογραφική μηχανή,
ένα σημειωματάριο ,
ένα στυλό ,
και ένα κάρβουνο.
Βγαίνεις στον δρόμο,
και χωρίς δεύτερη σκέψη ,
αρχίζεις να ταξιδεύεις,
με μόνο σκοπό ,
να ξανακερδίσεις πάλι ,
μια βαθιά ανάσα .
Μιλάς με ανθρώπους,
άγνωστους,
που δεν θα ξαναδείς ποτέ.
Μοιράζεσαι χαμόγελα,
λύπες ,
ιστορίες ,
ενα κομμάτι ψωμί ,
λίγο από πόνο ,
λίγο από χαρά.
Αυτό που κρατάς όμως
μόνο για τον εαυτό σου,
είναι οι μνήμες.
Μνήμες προσώπων που αποτυπώνεις με τον φακό,
μνήμες λόγων που αποτυπώνεις με το μελάνι ,
μα και μνήμες συναισθημάτων που αποτυπώνεις ,
σαν ζωγραφιές με το κάρβουνο.
Πηγαίνεις πιό μακρυά και πιό μακριά
Μέχρι που κερδίζεις ,
την Βαθιά σου Ανάσα.
Αυτό είναι

το χρονικό ενός οδοιπορικού .
.

.

.

Ένα παιχνίδι χάρτινο στα χέρια των αγγέλων.

Μέσα σε αυτήν ,

την γειτονιά των Blogs,

είδα όνειρα ,

αναγκες ,

εκφράσεις ,

πόνους ,

χαρές ,

βαθιές αλήθειες ,

(γιατί τί άλλο

θα μπορούσε να χαρακτηρίσει

μια ύπαρξη εντονότερα;)

να γεννιούνται ,

να πεθαίνουν .

Ανθρώπους που δεν είδα ποτέ ,

και όμως τους ξέρω.

Τους γνώρισα .

Εκλεψα από την ζωή μου Ζωή ,

και μοιράστηκα μαζί τους

λίγο από το όνειρό μου ,

λίγο από το δικό τους .

Γράμματα στην άμμο,

που τα τραβά το κύμα του Χρόνου,

μαζί του.

Θάβω ένα δάκρυ μου ,

άλλοτε χαράς,

άλλοτε λύπης,

για όλους όσους θα γεννηθούν εδω,

μα και σε όλους όσους πέταξαν μακρυά ,

και θα ευχηθώ ,

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ.

.

.

http://www.youtube.com/watch?v=LjHVpQnDROo

.

Αυτή η γειτονιά είναι για όλους μας ένα κλουβί,
κανείς δε ζει αληθινά αυτό που θα θελε να ζει,
γιατί το όνειρο είναι μια στιγμή και
όλες οι άλλες οι στιγμές απελπισία
μέσα σ αυτό το δρόμο γεννιόμαστε,

ζούμε και πεθαίνουμε,
μαζί με μας και τα όνειρα μας,

μαζί με μας και τα παιδιά μας.


Γι' αυτό ένα πάρτυ σ' αυτό το δρόμο
είναι πιο θλιβερό και από τον ίδιο το θάνατο,
είναι ένα γραμμόφωνο που ολοένα ξεκουρδίζεται,
δυο ιδρωμένα χέρια στο άσπρο φόρεμα ενός κοριτσιού,
ένας σκύλος που απορεί,
ένα ποτήρι αδειανό στην άκρη της αυλής μου,
μια κόκκινη κορδέλα στα μαλλιά της,
ένας κρυφός αναστεναγμός,
ένα αρπαχτικό βλέμμα θηρίου που δεν τολμάει να αγγίξει,
ένα κλουβί στην πόρτα σου με ένα πουλί που κοιμάται...


Γι' αυτό ένα πάρτυ στην Οδό των Ονείρων
είναι πιο θλιβερή και από τη στιγμή του ονείρου,
είναι ένα ξέφτισμα ζωής,
ένα παιχνίδι χάρτινο στα χέρια των αγγέλων.


Κοιτάχτε τούτο το κλουβί
είναι λιγάκι πιο μεγάλο από την καρδιά μου,
κι όμως δεν μπορεί να χωρέσει την αγάπη μου,
κοιτάχτε και τούτο το κορίτσι
θα του χαρίσω το κλουβί κι ένα τραγούδι θα μου πει...
για το πουλί που χάθηκε, για το πουλί που πια δε ζει

.

.

.

.

.

.

.

.

Για κάποια ανάσα που άνοιξε τα φτερά της και δεν είναι πιά εδώ.

.

.