Έρως και Ψυχή

Ο οδoιπόρος νους μου ,κουρασμένος σήμερα από την πορεία του στην Ερημο της Υλης , διψασμένος απο το σφυροκόπημα του Ήλιου των Αναγκών , βρήκε μια απρόσμενη σκιά σε ένα βράχο . Κάθησε και παρατήρησε σταγόνα σταγόνα ,στοίχο στοίχο , να στάζει η ανάσσα του ουρανού , δώρο στους διψασμένους οδοιπόρους ,ένα ποίημα .Δεν ξεδίψασα .Το μάζεψα στις χουφτες μου και σας το προσφέρω.

.
Χαμογελάς.

Στα ματια σου γλυστράω .

Δεν με κοιτάς ,

μα πές μου που να πάω.

Που να σε ζητώ;

Που να σε αγαπώ;

Που να σε ξεχνώ;

Και με φιλάς.

Η ανασσα σου αγριεύει.

Και σου ζητώ,

αυτό που περισσεύει.

Δυο αναπνοες.

Λεξεις μου παλιές.

Κάτι να μην θές.

Θέλω να καίς

αστρο μου ,

κι αν θές,

να με προσέχεις

στις φτηνές μου τις στιγμές,

Κι από εκει ψηλά

ρίξε μια ματιά

Πές μου πως βλέπεις

τα δικά μου τα παράπονα.
.

.

Μνήμες παμπάλεες .Τότε που ο Έρωτας ήταν ακόμη θεός..
.
.

.
.
.
Δεν γνωρίζω ποιος έγραψε αυτή την ποιηση ,την ερμηνεύει όμως εξαιρετικά ο Παπακωνσταντίνου