Ήταν πάντα βέβαιο στην ζωή μου ,
πως όσο πιο βαθιά στο μάτι της καταιγίδας ταξίδευα ,
τόσο λιγότεροι ανθρωποι αντεχαν να στέκονται δίπλα μου .
Βέβαια , δεν τους αδικώ .
Οι περισσότεροι ανθρωποι είναι σαν τα αγρια ζώα .
Πιστευουν μονο αυτό που βλέπουν
και φοβούνται αυτό που δεν βλέπουν .
Τρομάζουν και κρύβονται στις φωλιές τους ,
με τον πρώτο κεραυνο
ή στριμόχνονται μεσα σε ενα κοπάδυ ανθρωπων ,
νοιωθωντας εκει , την πιο ψευτικη ασφάλεια από όλες .
Ομως , τι να τον κάνω έναν συνοδοιπόρο,
που δεν ξέρει να στέκεται όρθιος στην βροχή ;
Που δέν μπορεί να καταλάβει πως η Αγάπη ,
Υπήρχε-υπάρχει(δεν εχει χρόνο η αγάπη ) ,
μόνο στις καρδιες που εχουν την δύναμη της Συγχώρεσης .
Ολες οι άλλες μορφές της ,
είναι απλές αψυχες κούκλες που εφτιαξε ο Φόβος ,
για να παίζει χαρούμενη
η αγαπημενη του παιδουλα Ανασφάλεια
και που όταν τις χαλάει ,
τις πετάει και του ζητάει άλλες ... Αγάπες ,
πιο δελεαστικές .
Τι να τον κάνω έναν συνοδοιπόρο,
που δεν πιστεύει στους στόχασμους και στις σκέψεις μου ,
στα οραματα και στον αγώνα μου ;
Οταν δεν συντροφεύει την βαθιά μου ανάγκη
να ανοιξω δρόμο μέσα στο Άγνωστο ,
για να φτάσω στο ματι της καταιγίδας ,
αλλα παρασύρεται απο τον φόβο του
και τις γνωμες ανθρωπων που εχουν μαθει να μετρουν την ζωή ,
μονο μεχρι εκει που βλέπουν ;
Εμπιστοσύνη.
η Επι της Πιστης οσύνη δηλαδη
Η διαδικασία του να πιστεύω σε κάποιον .
Να το κλειδί για να ελευθερώσει τους ορίζοντες δυο ανθρώπων.
Να και ο πιο σιγουρος δρόμος ,
προς την μοναξιά των Αντ-Αισθησεων του Φωτός .
Ισως , γιατι το πιό αγνο φώς ,
είναι αυτο της αστραπής ,
όταν γεννιεται άξαφνα ,
μεσα απο την μητρα του Απολυτου Σκότους .