Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014

Είν' η αγάπη




Η αγάπη ,
χόρτο δεν είναι για να βγει με τόση ευκολία, 
είναι δεντρί βαθύρριζο μα θες για να το βγάλεις 
πριχού μονάχο μαραθεί σ' οργώνει τη καρδιά σου
βγαίνει μαζί με τη καρδιά.

Ειν' η αγάπη βάτος
που αν τύχει Μάνα και μπλεχτείς 
μέσα στις αγκαθιές του,
δε ξεμπερδεύεις εύκολα.
Θα φύγεις λαβωμένος.

Είναι η αγάπη θάλασσα
που γλυκοκυματίζει
κι αν τύχει τα γαλάζια της νερά σε ξεγελάσουν
τις ομορφιές της λιμπιστείς 
κι απλώσεις τα πανιά σου
δεν είναι μανα βολετό πίσω για να γυρίσεις.
Κι αν σε βοηθήσουν οι καιροί με κίνδυνο μεγάλο
στην άλλη άκρια θε να βγεις, 
αλλιώτικα εχαθης.

Είναι η αγάπη φονικό
που ζωντανό σ' αφήνει.


Είναι η αγάπη ξενιτιά που παίρνει το παιδί σου
μα κάθε μέρα καρτερεις μη και γυρίσει πίσω.

Είναι η αγάπη όνειρο που θέλεις για να τρέξεις
μ' από τη γη τα πόδια σου δε λεν να ξεκολλήσουν.

Είναι η αγάπη χείμαρρος
χυμά και σε συντρίβει.

Αρρώστια ειναι ν'αγαπας ,
αρρώστια που σε λειώνει .
Μα δεν γυρευεις γιατρικο,
δεν θελεις να μερωσεις  .

Αγάπη είναι ν' αγαπας ,
όποια πληγη σου ανοιγει .



Αγάπη είναι η  η μοναξιά που πρέπει στον καθένα.



Αγάπη είναι να κοιτάς τη πόρτα ολοένα.

Αγαπη ειναι να μιλάς στα φίλια και στα δέντρα,
στις πέτρες στα τριαντάφυλλα,
στους τοιχους,
στα ταβάνια.



http://www.youtube.com/watch?v=hfdvoC_SWCc

Αφιερωμένο , σε οσους είπαν Σ'αγαπω και στα δυσκολα έφυγαν ."Αγάπη ειναι ν' αγαπάς , όποια πληγή σου ανοίγει "  




Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2014

Του ποταμου η πέτρα



Πήγα στον ποταμό για να ψαρέψω .
Έριξα την πετονιά και περίμενα , 
χαζεύοντας τις πρώτες ακτιδες του Ηλιου .
Καθόμουν δίπλα στα βοτσαλα , 
και τα άφηνα να μου μιλουν 
με την σιωπή ,για την Σιωπή  . 
Οπως ποτέ . 
Οπως πάντα

Τσίμπησε κάτι . 
Κοιτάζω στο νερό  
και βλέπω πως είχα πιάσει 
την μορφή μου, 
την μορφή σου 
που με κοιτούσε θυμωμένα ,
γιατι την έβγαλα απο την κρυψώνα του Ποτέ της .
Και τότε το άκουσα . 
Είμαι σίγουρος . 
Άκουσα το Ψέμα να γλιστρά μέσα στα νερά και να γελάει.
Αχ και να το εβλεπα .
Πήρα την πιο σκληρή πέτρα που βρήκα . 
Την πέταξα μέσα στον ποταμό .


"Πρέπει να το σκοτώσω " φώναξα με μανία .
Πέταξα κι άλλη ,κι άλλη . 
Και κάθε φορά το Ψέμα ,γελουσε και φώναζε μέσα απο το στόμα της πέτρας 
"Μου... " , 
"Σου..." , 
"Του... " 
Έπιασα μια τελευταία πέτρα για να την πετάξω .


Ήταν τόσο σκληρή , κλειστή . Άκαρπη απο χαρά . 
Σαν ενα αυγό που υπομονετικά 
εδώ και χρόνια εκκολάπτει αλήθειες 
και τιποτα δεν αντεχει να φυτρωσει πανω της . 
"Μου μοιάζεις" της είπα ,
"Σιγά μην σε χαραμίσω στο Ψέμα " . 
Μου χαμογέλασε . 
Την πήρα στην αγκαλιά μου απαλά , 
μην σπάσει το τσόφλι και έχουμε άλλα 
και την πήγα στο Χωριό ,
να την βλέπουν να με φοβούνται οι χωριανοι ,
να με αφήνουν ήσυχο ,
καθώς την γυαλίζω ,καταμεσής στην πλατεία. 

Όσο για το Ψέμα , κοιτάξου μεσα εδώ .... ΝΑ ΤΟ.  Το βλέπεις ; 




Προ-Βληματικές ΣημειΏσεις ενος τρελού, στο ΑγριοΛόγιο 2016

Συνοδηπόροι

Αρχειοθήκη ιστολογίου