Του ποταμου η πέτρα

Πήγα στον ποταμό για να ψαρέψω .
Έριξα την πετονιά και περίμενα , 
χαζεύοντας τις πρώτες ακτιδες του Ηλιου .
Καθόμουν δίπλα στα βοτσαλα , 
και τα άφηνα να μου μιλουν 
με την σιωπή ,για την Σιωπή  . 
Οπως ποτέ . 
Οπως πάντα

Τσίμπησε κάτι . 
Κοιτάζω στο νερό  
και βλέπω πως είχα πιάσει 
την μορφή μου, 
την μορφή σου 
που με κοιτούσε θυμωμένα ,
γιατι την έβγαλα απο την κρυψώνα του Ποτέ της .
Και τότε το άκουσα . 
Είμαι σίγουρος . 
Άκουσα το Ψέμα να γλιστρά μέσα στα νερά και να γελάει.
Αχ και να το εβλεπα .
Πήρα την πιο σκληρή πέτρα που βρήκα . 
Την πέταξα μέσα στον ποταμό .

"Πρέπει να το σκοτώσω " φώναξα με μανία .
Πέταξα κι άλλη ,κι άλλη . 
Και κάθε φορά το Ψέμα ,γελουσε και φώναζε μέσα απο το στόμα της πέτρας 
"Μου... " , 
"Σου..." , 
"Του... " 
Έπιασα μια τελευταία πέτρα για να την πετάξω .

Ήταν τόσο σκληρή , κλειστή . Άκαρπη απο χαρά . 
Σαν ενα αυγό που υπομονετικά 
εδώ και χρόνια εκκολάπτει αλήθειες 
και τιποτα δεν αντεχει να φυτρωσει πανω της . 
"Μου μοιάζεις" της είπα ,
"Σιγά μην σε χαραμίσω στο Ψέμα " . 
Μου χαμογέλασε . 
Την πήρα στην αγκαλιά μου απαλά , 
μην σπάσει το τσόφλι και έχουμε άλλα 
και την πήγα στο Χωριό ,
να την βλέπουν να με φοβούνται οι χωριανοι ,
να με αφήνουν ήσυχο ,
καθώς την γυαλίζω ,καταμεσής στην πλατεία. 

Όσο για το Ψέμα , κοιτάξου μεσα εδώ .... ΝΑ ΤΟ.  Το βλέπεις ;