Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

O Mar



... Όταν στα μάτια ενός ανθρώπου
βλέπεις την θάλασσα.



.

Δεν είναι ένα ποίημα
αυτό που θα σας πώ .
Δεν ξέρω ακόμα ,
άν είμαι ικανός
να προσπαθήσω να περιγράψω
τί αίσθηση αφήνει .
Η θάλασσα
Η θάλασσα.
Και εδώ,
άφησα τον εαυτό μου να στέκεται ,
μόνο για να κοιτάζω τα νερά της.
Και εδώ ,
γερνάω ,
κι άλλο
κι άλλο ,
χωρίς ούτε κάν να το καταλαβαίνω.
Η Θάλασσα
Η Θάλασσα

.
.

No nenhum poema
O que vos vou dizer
Nem sei se vale a pena
Tentar-vos descrever
O Mar
O Mar
E eu fui aqui ficando
S para O poder ver
E fui envelhecendo
Sem nunca o perceber
O Mar
O Mar

.
.
.





http://trellostouxoriou.blogspot.com/2010/06/o-mar.html

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

Αστρα Σκοτεινά μετράς στον ουρανό σου ;

.
.
Εβλεπα εχθές ,
ανθρώπους που διψούσαν για μία ανάσα ζωής.
Ανθρώπους που είχαν με χίλια βάσανα,
καταφέρει να πάρουν μερικές μέρες διακοπών,
να είναι μπροστά στο λιμάνι ,
και να μην μπορούν να φύγουν ,
έστω και για λίγο ,
από όλα αυτά που τους πνίγουν .
Ειδα αναπήρους ,γριές και μωρά παιδιά,
να τα αφήνουν μεσα στην ταλαιπωρία του Ήλιου
και της ορθοστασίας,
χωρις να τους προσφέρεται ούτε μια πλαστική καρέκλα .
Ούτε κάν λίγη σκιά.
Είδα και από την άλλη μεριά ,
σε αυτούς που έφραζαν την είσοδο στα πλοία ,
πρόσωπα κουρασμένα ,
πονεμένα από τον μόχθο ,
που παλεύουν με έναν εχθρό χωρίς πρόσωπο .
Οπως όλοι μας
Και δεν πάλευαν για τους ίδιους ,
μα για τα παιδιά τους.
Και αυτήν την αγωνία ,
αυτην την οργή ,
αυτόν τον αποπροσανατολισμό
που νιώθουμε όλοι μας
σε σχέση με το που και ποιός είναι ο κίνδυνος,
αυτόν είναι που εκμεταλλεύονται κάποιοι ,
και μας στρέφουν τον έναν Έλληνα εναντίων του άλλου .
Κάνουν τον έναν αδελφό να χτυπάει τον άλλον .
Βλέποντας Έλληνες να χτυπάνε Έλληνες στις πόρτες των καραβιών ,
μου ήρθαν στον νου μου ,κακές σκέψεις.
Πόσο εύκολα ,νομίζοντας οτι πολεμάμε για το δίκιο μας,
μπορούμε να περάσουμε το μέτρο ;
http://www.youtube.com/watch?v=RHOg-e7nlr4&feature=related

Με είδε στεναχωρημένο η Γιαγιά Τρέλα μου ,
με πήρε αγκαλιά και μου είπε
" Πρίν από όχι και πολλά χρόνια ,
οι Έλληνες είχαν χάσει πάλι τα σπίτια τους ,
τις δουλειές τους ,
ακόμα και αυτό το ένα απλό κομμάτι ψωμί για να επιβιώσουν ,
από τους Γερμανούς .
Και όταν αυτοί πήραν ότι πήραν ,
κατέστρεψαν ότι κατέστρεψαν,
τότε τον πόνο και την απελπισία των Ελλήνων ,
την έστρεψαν κάποιοι ,
στους ίδιους τους Έλληνες .
Ετσι βρέθηκαν αδέλφια να πολεμάνε αδέλφια ,
γιοί να σκοτώνουν τους πατεράδες τους ,
μικρές κοπέλες και αμούστακα παιδιά
να παίρνουν όπλα να πηγαίνουν να πολεμήσουν για μια ιδέα .
Μια ιδέα που την υποκινούσαν και την καθοδηγούσαν
εκει που ήθελαν κάποιοι εθνοσωτήρες .
Στρατοί απο ζωντανους νεκρούς που ήταν έτοιμοι
να κάνουν οτι πιο αποτρόπαιο μπορούσε να κάνει ένα άνθρωπος στον άλλον ,
αφου το σπίτι τους ήταν καμένο ,οι άνθρωποι που αγάπησαν σκοτωμένοι ,
και τα σώματα τους γεμάτα πληγές οργή και πείνα .
Σκότωναν χωρίς να σκέφτονται .
Μόνο επειδή τους το έλεγε ο κομματικός τους αρχηγός.
Γιέ μου ,
δεν πρέπει κανένας Έλληνας ποτέ ,
να χτυπάει άλλον Έλληνα ,
οσο δίκιο και αν έχει ,
γιατί αν ξυπνήσει πάλι ο Πόλεμος ,
του αδελφού στον αδελφό ,
δεν θα μείνει ούτε πέτρα όρθια πάνω στην Ελλάδα .
Ας κάνουμε λοιπόν όλους αυτούς τους Αρχηγούς ,
που ρίχνουν λάδι στην φωτιά του πόνου μας ,
να σωπάσουν.
Και αν δεν σε πιστέψουν Γιέ μου ,
πές τους να ρωτήσουν τα βουνα ,
που ακόμα αγκαλιάζουν με το χώμα τους ,
τα άψυχα σώματα τόσων ανθρώπων ,
που έμειναν για πάντα εκει . "
Μου χάιδεψε το κεφάλι ,
και μου τραγούδησε πρώτη φορα ,
ένα τραγούδι
.
.
.
http://trellostouxoriou.blogspot.com/

Ο Μύθος του αστερισμού του Ταύρου και το μονοπάτι της Μοίρας που τον ορίζει




ΤΑΥΡΟΣ


Ο αστερισμός του Ταύρου ήταν γνωστός στην αρχαιότητα από τους περισσότερους λαούς.

Οι Αιγύπτιοι τον συσχέτιζαν με το θεό Όσιρη και τον ιερό ταύρο, ως σύμβολο γονιμότητας και ευρωστίας.

Οι Έλληνες τον ονόμασαν ταύρο συνδέοντάς τον με τον πανάρχαιο μύθο της αρπαγής της Ευρώπης από το Δία.

Η Ευρώπη ήταν κόρη του Αγήνορα, γιου του Ποσειδώνα και της Λιβύης, κόρης του Έπαφου, γιου του Δία από την Ιώ.

Ο Αγήνορας βασίλευε στη Συρία, στη φοινικική πόλη Τύρο,

ενώ ο αδερφός του Βήλος ήταν βασιλιάς της Αιγύπτου.

Ο Δίας ερωτεύτηκε την Ευρώπη μια μέρα που έπαιζε ξέγνοιαστη με τις φίλες της.

Για να την πλησιάσει, μεταμορφώθηκε σε έναν άσπρο σφριγηλό ταύρο,

που η ανάσα του ξέχυνε μια γλυκειά μυρωδιά ζαφοράς.

Η Ευρώπη σαγηνευμένη από την ομορφιά του ταύρου, ήρθε κοντά του και άρχισε να τον χαϊδεύει. Ο ταύρος είναι ήμερος και γονατίζει μάλιστα αφήνοντας την κόρη να ανέβει στην πλάτη του. Τότε σαν αστραπή αρχίζει να τρέχει προς τη θάλασσα ενώ η Ευρώπη τρομαγμένη γαντζώνεται στα κέρατά του και φωνάζει βοήθεια.

Όμως το ζώο σκίζει τα κύματα ακάθεκτο.

Ακολουθούμενοι από θεϊκή συνοδεία Τριτώνων και Νηρηίδων φτάνουν στο νησί της Κρήτης, όπου οι Εποχές είχαν ετοιμάσει το νυφικό κρεβάτι στο Δικταίο Άντρο.

Κατά μια άλλη εκδοχή ενώθηκαν κοντά σε μια πηγή στη Γόρτυνα, κάτω από πλατάνια, που σε ανάμνηση αυτών των ερώτων κράτησαν το προνόμιο να μη χάνουν ποτέ τα φύλλα τους.

Από την ένωση της με το Δία, η Ευρώπη γέννησε τους ήρωες Μίνωα και Ραδάμανθυ καθώς και το Σαρπηδόνα. Ο Ζεύς ανέθεσε την προστασία της στο γίγαντα Τάλω.

Της έδωσε επίσης ένα σκύλο, που καμία λεία δεν μπορούσε να του ξεφύγει και μια φαρέτρα, που τα βέλη της δεν αστοχούσαν ποτέ.

Αργότερα η Ευρώπη παντρεύτηκε με το βασιλιά της Κρήτης, τον Αστερίωνα, γιο του Τέκταμου, που δεν είχε παιδιά και υιοθέτησε τους γιούς της από το Δία.

Μετά το θάνατό της η Ευρώπη τιμήθηκε με θεϊκές τιμές, ενώ ο Ταύρος, τη μορφή του οποίου είχε πάρει ο Δίας, έγινε αστερισμός και τοποθετήθηκε ανάμεσα στα σημεία του ζωδιακού κύκλου.

Ο Μίνωας θεωρείται ο πρώτος βασιλιάς που εκπολίτισε τους Κρήτες, δίδαξε την καλλιέργεια της γης και εισήγαγε τη λατρεία του Ταύρου στην Κρήτη.

Ο Ταύρος θεωρούνταν σύμβολο υγείας, ακμαιότητας και γονιμότητας και του αποδίδονταν ηλιακές ιδιότητες. Στις λατρευτικές γιορτές των αρχαίων Κρητών, ο Ταύρος-Ήλιος ενώνεται με την ιερή Αγελάδα-Σελήνη εξασφαλίζοντας την ευημερία, την ειρήνη και την καρποφορία για τους ανθρώπους και τη γη.

Άλλη μια διάσταση των εορτών αυτών ήταν ο καθορισμός της έναρξης της σποράς καθώς και άλλων γεωργικών εργασιών που γίνονταν με βάση τις κινήσεις του Ήλιου και της Σελήνης.

Στον αστερισμό του Ταύρου ελάμβανε χώρα η εαρινή ισημερία περίπου από το 4000 πχ. και για 2000 χρόνια μετά.

Ο Μίνωας βασίλευσε με πραότητα και δικαιοσύνη κι έδωσε στους Κρήτες εξαιρετικούς νόμους εμπνευσμένους από τον ίδιο το Δία.

Στο Ραδάμανθυ που φημιζόταν για τη σοφία και τη δικαιοσύνη του, αποδίδουν την οργάνωση του κρητικού κώδικα που χρησίμευσε ως υπόδειγμα στις ελληνικές πόλεις.

Μετά το θάνατό τους, πήγαν στα Ηλύσια Πεδία και τοποθετήθηκαν στον κάτω κόσμο ως δίκαιοι κριτές των ψυχών, μαζί με τον Αιακό.

Το όνομα του Μίνωα έγινε κατόπιν τίτλος που έφεραν πολλοί βασιλείς της Κρήτης.

Ο Αγήνορας είχε τρεις γιους από την Τηλέφασσα, το Φοίνικα, τον Κίλικα και τον Κάδμο.

Όταν ο Δίας άρπαξε την Ευρώπη, ο Αγήνορας έστειλε τους γιους του να τη βρουν. Περιπλανήθηκαν σε διάφορους τόπους της Ελλάδας κατά τη μάταιη αναζήτηση της αδελφής τους και ίδρυσαν πληθώρα ελληνικών πόλεων.

Ο Φοίνικας έδωσε το όνομά του στην περιοχή της Φοινίκης, ο Κάδμος ίδρυσε τις Θήβες και ο Κίλικας την Κιλικία. Άλλες αποικίες περιλαμβάνουν τη Θάσο και τη Θράκη.

Μερικοί μυθογράφοι ταυτίζουν το Φοίνικα με τον Αγήνορα και του δίνουν ως γιους τον Κίλικα, τον Κάδμο και το Θάσο.

Ο Ταύρος εμπεριέχει τους αστρικούς σχηματισμούς των Πλειάδων και των Υάδων και γειτονεύει με τον αστερισμό του Ωρίωνα.

Σιγά-σιγά και κάτω από την επιρροή των αντίστοιχων μύθων του Ωρίωνα, των Υάδων και των Πλειάδων,

ο Ταύρος αποδόθηκε ως ένα από τα ζώα που κυνηγά ο Ωρίωνας και συσχετίστηκε με την ιδέα του μαινόμενου, επιτιθέμενου ζώου χάνοντας ένα μέρος από την έννοια της πραότητας, της ειρήνης και της γονιμότητας που είχε αρχικά.

Επίσης μεταγενέστερα συσχετίστηκε με το μύθο του Μινώταυρου και της Πασιφάης και του αποδόθηκε ζωώδη φύση, ερμηνεύοντας μάλιστα το μύθο ως ανθρωποθυσιαστικό.

Πασιφάη όμως ήταν ένα ακόμη όνομα για τη Σελήνη, όπως αναφέρουν πολλοί αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς, όπως ο Παυσανίας.

Η ένωση της Πασιφάης και του Ταύρου είχε να κάνει με την αρμονική ένωση του Ήλιου και της Σελήνης και όχι με τη γέννηση κάποιου τέρατος.

Η ερμηνεία του μύθου του “Μινώταυρου” έχει σήμερα αποδοθεί εντελώς παραπλανητικά σε σχέση με την πραγματική αρχαία ερμηνεία.

.

.


Μοίρα
Όσων η μοίρα ορίζεται από τούτο τον αστερισμό είναι η ίδια που τους γεννά μια έντονη ανάγκη για υλικά αγαθά καθώς και μια συνεχή προσπάθεια να ταΐζουν τις συνεχώς πεινασμένες τους αισθήσεις . Το χρέος τους είναι να πάψουν να νιώθουν ασφάλειά μέσω των κτήσεων τους σε υλικό επίπεδο αλλα και σε ανθρώπους,μα να την νιώσουν και μεσα από πράγματα μη χειροπιαστά .Πράγματα και καταστάσεις που δεν χρειάζεται να τα κατέχουν για να τα βιώνουν .Μόνο αν μάθουν πως αυτο που μένει παντοτινά και ολοκληρωτικά κοντα σου είναι αυτό που έχει κάθε στιγμή την ελευθερία να φύγει , τότε οι Ταυροι θα έχουν ξεπληρώσει το χρέος της μοίρας που τους έφερε εδώ.

.
.
.




Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Ο Μύθος του αστερισμού του Κριού και το μονοπάτι της Μοίρας που τον ορίζει


Ο μύθος του Κριού

Ο αστερισμός του Κριού ήταν γνωστός στους Αιγύπτιους,

τους Βαβυλώνιους και τους Έλληνες.

Όλοι τον ονόμαζαν Κριό στη γλώσσα τους και συμβολιζόταν με το κριάρι.

Ο αστερισμός θεωρούνταν το κριάρι που μετέφερε το Φρίξο και την Έλλη,

παίρνοντας την ονομασία του από τον αντίστοιχο ελληνικό μύθο.

Ο Αθάμας ήταν Βοιωτός βασιλιάς που βασίλευε στην περιοχή της Κορώνης,

γιος του Αίολου και εγγονός του Έλληνα, γιου του Δευκαλίωνα.

Ο Αθάμας παντρεύτηκε τρεις φορές. Η πρώτη του γυναίκα ήταν η Ωκεανίδα Νεφέλη,

με την οποία έκανε δύο παιδιά, το Φρίξο και την Έλλη.

Αργότερα ο Αθάμας εγκαταλείπει τη Νεφέλη και παντρεύεται την Ινώ,

κόρη του Κάδμου και αδερφή της Σεμέλης. Από αυτό το γάμο γεννήθηκαν δύο γιοι,

ο Λέαρχος και ο Μελικέρτης.

Η Ινώ ζηλεύοντας τα παιδιά της Νεφέλης αποφάσισε να τα σκοτώσει

και σκέφτηκε ένα πονηρό τέχνασμα.

Πείθει τις γυναίκες του τόπου να ψήσουν κρυφά από τους άντρες τους

τους σπόρους του σταριού που θα έσπερναν. Φυσικά δε φύτρωσε τίποτε.

Ο Αθάμας έστειλε τότε ανθρώπους να συμβουλευτεί το μαντείο των Δελφών.

Αλλά η Ινώ δωροδόκησε τους απεσταλμένους

κι αυτοί έδωσαν στον Αθάμαντα μια τρομερή απάντηση.

Είπαν ότι ο θεός, για να σταματήσει τη σιτοδεία,

απαιτούσε τη θυσία του Φρίξου στο βωμό του Δία.

Ο Αθάμας αναγκάζεται να συμμορφωθεί με τη δήθεν απαίτηση του μαντείου και ο Φρίξος

(μαζί με την αδελφή του, σύμφωνα με ορισμένες εκδοχές) οδηγούνται στο βωμό για τη θυσία.

Η Νεφέλη θέλοντας να σώσει τα παιδιά της, τους στέλνει ένα χρυσόμαλλο κριάρι,

δώρο του Ερμή. Το μαγικό κριάρι σήκωσε τους δύο νέους ψηλά στον αέρα,

απομακρύνοντάς τους από τον κίνδυνο και πέταξαν προς τα ανατολικά.

Κατά το ταξίδι της διαφυγής τους η Έλλη έπεσε από το κριάρι

και πνίγηκε στη θάλασσα που από τότε ονομάστηκε Ελλήσποντος.

Ο Φρίξος συνέχισε φτάνοντας στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, στην Κολχίδα

όπου βρισκόταν ο βασιλιάς Αιήτης. Εκείνος τον καλοδέχτηκε

και τον πάντρεψε με την κόρη του Χαλκιόπη.

Ο Φρίξος θυσίασε το κριάρι που τον έφερε μέχρι εκεί στο βωμό του Δία

και χάρισε το δέρμα του στον Αιήτη, που το αφιέρωσε στον Άρη

και το κρέμασε σε μια βελανιδιά σε ένα ιερό δάσος του θεού.

Το μαγικό δέρμα (=δέρας) το φυλούσε ένας δράκος που δεν κοιμόταν ποτέ.

Αυτό είναι το “χρυσόμαλλο δέρας” για το οποίο αργότερα γίνεται η Αργοναυτική εκστρατεία.

Το χρυσόμαλλο κριάρι είχε γεννηθεί από τους έρωτες ενός θεού με μια θνητή.

Ο θεός ήταν ο Ποσειδών που ερωτεύτηκε τη Θεοφάνη,

κόρη του βασιλιά Βισάλτη από τη Θράκη. Τη Θεοφάνη κυνηγούσαν πολλοί μνηστήρες,

έτσι ο Ποσειδώνας την πήγε στο νησί Crumissa

(όνομα άγνωστο και ίσως παραφθαρμένο από την παράδοση).

Όμως οι μνηστήρες ανακάλυψαν το κρησφύγετό τους και ξεκίνησαν να τη βρουν.

Ο Ποσειδώνας, για να τους ξεγελάσει, μεταμόρφωσε τους κατοίκους του νησιού σε πρόβατα,

τη Θεοφάνη σε μια όμορφη προβατίνα κι ο ίδιος έγινε τράγος.

Οι μνηστήρες, όταν έφτασαν στο νησί, δε βρήκαν παρά κοπάδια κι άρχισαν να τα σκοτώνουν.

Βλέποντας αυτό ο Ποσειδώνας τους μεταμόρφωσε σε λύκους.

Ο ίδιος, ως τράγος, ενώθηκε με τη Θεοφάνη και της χάρισε ένα γιο,

το κριάρι με το χρυσόμαλλο δέρμα



Μοίρα

Όσων η αρχή της ζωής τους ορίζεται απο τούτο το ζώδιο ,

τους έχους δοθεί οι ισχυρές δυνάμεις μα και οι αδυναμίες του χρυσόμαλλου Κριού,

του γιου του Ποσειδώνα ,

για να πληρώσουν ένα χρέος τους απέναντι στην Μοίρα .

Το χρέος του να ξεφύγουν από τον εγωκεντρισμό τους

και να σταματήσουν να είναι τόσο σκληροί με τα συναισθήματα των άλλων .

Πέραν των προσωπικών τους στόχων ,πρέπει να μάθουν να υπολογίζουν

και τις βαθιές ανάγκες των κοντινών τους ανθρώπων ,

γιατί αλλιώς η μοίρα θα τους γυρίζει

ξανα και ξανα μέσα στην ίδια συναισθηματική πυρά που ζούνε,

μέχρι να πάρουν κάποτε το μάθημά τους.


Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

Αγρίμια του Ερέβους




Ο Λύκος
το αγαπημένο ζώο του Απόλλωνα
σημαίνει ΦΩΣ
από την λέξη "Λύκη"
Από αυτήν την λέξη
όλα όσα μεταφέρουν το φώς της μάθησης,
μα και την μάθηση του φωτός,
ονομάζονται Λύκεια,
ευλογημένα πάντα
από το ιερό Απολλώνιο Φώς.

Τώρα πιά ,
άλλα αγρίμια που κυνηγούν ,
να ξεσκίσουν κάθε ζωή ,
κάθε Αγάπη ,
κάθε ελευθερία ,
έχουν το θράσος να ονομάζονται Λύκοι.
Ομως το δικό τους φώς ,
είναι μόνο αυτό του Ερέβους.

Μα κάπου μέσα στο δάσος ,
τα μάτια των Λύκων του Απόλλωνα ,
τους παρακολουθούν .
Και αυτοί το νιώθουν.

.
Καμία καρδιά
κοντά στο Φώς
δεν είναι απροστάτευτη
.
.
.
.
Περπατώ, περπατώ εις το δάσος
όταν ο λύκος δεν είναι εδώ.
Λύκε, λύκε είσαι εδώ..;

Λύκε..;

Μ έσυρες έξω απ το σπίτι στα τέσσερά μου χρόνια.
Ξεροστάλιαζα στα χαλάσματα.
Στην άκρη της πόλης,
εκεί στην άκρη του αγνώστου.
Για ένα σου μόνο βλέμμα.
Μ έβρισκες τότε πολύ μικρή.
Η νίκη σου πάνω μου δεν θα χε αξία.
Και ύπουλα περίμενες την εφηβεία,
να τρυπώσεις στο σώμα μου,
να μου κρυφτείς εκεί και να νιώθω από μέσα την καυτή,
βρωμερή σου ανάσα.
Η πείνα σου κατοίκησε τα μάτια μου.
Το ουρλιαχτό σου στοίχειωσε το τραγούδι μου.
Η ψυχή μου αγρίεψε.
Κι αφού καταβρόχθισες τα χρόνια μου
κι όλα τα ευγενικά μου δώρα,
άρχισες να κυνηγάς σώματα ξένα.
Έγινα σκιά σου.
Όμως τέρας, σπάνια έβγαινες πια στο φως.
Και για να γλιτώσεις από μένα,
τρύπωνες όλο και πιο πολύ στο πιο βαθύ σκοτάδι.

Δεν λέω, υπήρξαν και καλές στιγμές.
Κάποιες φορές πλημμύριζε ο ουρανός σου άστρα.
Για λίγο, για όσο κρατάει ένα βλέμμα.
Κι έπειτα κάθαρμα,
μ έσερνες όλο και πιο βαθιά στο σκοτεινό σου δάσος.
Σ ένα κυνήγι, ανελέητο.
Χειρότερα κι από αγρίμια μπλεχτήκαμε σε πάλη ως εσχάτων,
ξεσκίσαμε την ψυχή μας, πασαλειφτήκαμε αίμα.
Μ έμαθες να ζητάω για να σε δω να δίνεις,
όχι σε μένα, αλλού.
Ώσπου γέρασα μαλάκα
Και τώρα, έτσι κι αλλιώς,
δεν είμαι πια για σένα.
Κι εσύ,
που όλα όσα θέλησα τα μπόρεσες,
δεν είσαι πια για μένα.

Λύκε μου, πήγαινέ με πίσω,
να πάρουμε το παραμύθι απ την αρχή.
Βάλε μου δράκους,
βάλε μου μάγισσες,
δεν θα κωλώσω.
Μονάχα εκεί, στην άκρη άκρη,
βάλε ένα σπίτι μ ένα φωτάκι τόσο δα.
Να, ένα τόσο δα μικρό φωτάκι.
Για να χω την ψευδαίσθηση,
πως ίσως κάποιος εκεί,
κρατάει αναμμένη μια φωτιά,
κι ότι με περιμένει.

Σ αφήνω λύκε.
Κι εσύ που τ όνομά σου στ αρχαία χρόνια ήτανε φως,
μείνε και ψόφα στο σκοτάδι.
Πάω να βρω τους φίλους μου.
Θα πω τ ανομολόγητα
και θα σε καταδώσω .-
.
.

.
.
.
Η Ελεύθερη Ποιηση που απαγγέλθηκε γραφτηκε από την Τανια Τσανακλιδου
Μουσική : Μιχάλης Δ.

Προ-Βληματικές ΣημειΏσεις ενος τρελού, στο ΑγριοΛόγιο 2016

Συνοδηπόροι

Αρχειοθήκη ιστολογίου