Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2008

Η καρέκλα

Κάποτε ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο

.
Αρχίζουν να μας εκπαιδεύουν πως να καθόμαστε σε μία καρέκλα
.
Μας εθίζουν να ονειρευόμαστε μια απαλή άνετη πανάκριβη πολυθρώνα που θα είναι όλο δική μας.
.
Όμως η ζωή τα φέρνει σχεδόν πάντα τελείως διαφορετικά από ότι τα φανταζόμαστε.
Ψάχνουμε κατ' αρχάς να βρούμε μία άνετη καρέκλα να κάτσουμε γιατί το ..... αξίζουμε . Όμως είναι όλες πιασμένες. Και όλοι όσους καθιστούς ρωτάς , σκάνε στα γέλια και σου δείχνουν μια τεράστια ουρά αναμονής για όρθιους που περιμένουν να αδειάσει μια θέση. Καθώς περιμένουμε αρχίζουμε να εξετάζουμε τα είδη καρέκλας που υπάρχουν γύρω μας.

.

Κάποιοι έχουν καρέκλα με δύναμη να λυώσουν όποιον σταθεί εμπρός στα σχέδιά τους.

.
Άλλοι βγάζουν ρίζες σε μία καρέκλα που δεν είναι δική τους .Απλά τους δόθικε για λίγο και αυτοί δεν θέλουν να το δεχτούν

.
Άλλοι πάλι προσαρμόζουν την καρέκλα στις ιδιαίτερες ανάγκες τους.
.
.... Ενώ άλλοι αποφασίζουν να κάτσουν σε καρέκλα με αντάλλαγμα την ψυχή τους

.
Υπάρχουν κάποιοι που δεν τους φτάνει η άνετη καρέκλα . Θέλουν και τραπεζάκι

.

Ενώ κάποιοι άλλοι μαζεύουν όσες καρέκλες μπορούν και στέκονται τελικά όλη τους την ζωή όρθιοι και άγρυπνοι για να τις φυλάνε μήπως και τους πάρουν καμία

.
Το χειρότερο όμως είδος ανθρώπου είναι αυτός που κάθεται πάνω σε άλλους ανθρώπους.
.
.
κοιτάζοντας όλους αυτούς τους όρθιους ταλαιπωρημένους ανθρώπους ξέρω πως οι περισσότεροι από αυτούς θα πεθάνουν όρθιοι, ονειρευόμενοι μεχρι και την τελευταία τους πνοή ,μια αδια καρέκλα. Γιατί η ζωή είναι μια σάλα με ορισμένο αριθμό θέσεων που μπορεί να μας χωράει όλους,όχι όμως και την απληστία μερικών που χρησιμοποιούν δύο και τρεις θέσεις. Αυτό ο θεός δεν το υπολόγισε

Έτσι σκέφτομαι ότι ο παράδεισος τελικά δεν είναι τίποτε άλλο από άδιες καρέκλες με ωραία θέα και καλή παρέα δίπλα σου .

.
.
.
Να και ένα βιντεάκι για κάποιον που τελικά βρήκε μια καρέκλα να καθίσει


.
.
.
.
Ακούγεται το kalasnjikov του Goran Bregovits

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2008

Ήρωες παραμυθιού ... αγνοούνται

Τυχαία , με έφερε ο δρόμος τις προάλλες από ένα πολύ απομακρυσμένο μέρος της Αθήνας ,σε σχέση με αυτό που ζώ.
Ένα μέρος που είχα 20 χρόνια να διαβώ.
Εκεί θυμήθηκα ένα ερωτευμένο αγοράκι που περίμενε πώς και πως να έρθει η μέρα που θα πάει στα αγγλικά.
Θυμήθηκα μια μικρή πλατεία , ένα μοναχικό παγκάκι που λύγιζε από τον πόνο ενός ανεκπλήρωτου έρωτα, και μία συστολή που κράταγε δέσμια βαθιά λόγια αγάπης.
Θυμήθηκα ένα άγαλμα που κρυφοκοιτάζε τα όμορφα μάτια ενός κοριτσιού που καθόταν δίπλα μου,έτοιμο να ανθήσει την ευαίσθητη φύση του στα χείλη μου ,αλλά πάντα κάτι το εμπόδιζε.
Μετά περνώντας ο καιρός θυμήθηκα μια νεαρή γυναίκα που είχε τόση δίψα για εμπειρίες.
Και πως να κρατήσεις μιαν αγρία θάλασσα στα χέρια σου?
Μια θάλασσα που θέλει να ταξιδεύσει και δεν βλέπει παρά μόνο αυτή της την ανάγκη.
Πως να μην πνιγείς προσπαθώντας να μην την φυλακίσεις και να μην την πονέσεις ?
Η θάλασσα απλώθηκε .
Στο ταξίδι της ,έζησε περισσότερα από αυτά που δεν θα ήθελε να ζήσει και πολύ λιγότερα από αυτά που ονειρευόταν.
Τώρα ,όπως μαθαίνω από τα αλάνια ανέμους ,η θάλασσα αυτή, έγινε μία λασπωμένη στατική λίμνη. Όμως .... γαλήνεψε .
Έγινε μήτρα για να πάρει την πρώτη της ανάσα μια άλλη ζωή .
Τώρα ,το παγκάκι που ένοιωσα την πρώτη της αλμύρα ,δεν είναι πια εκεί, και το άγαλμα είναι σπασμένο πεταμένο σε κάποια αποθήκη.
Τώρα τον χώρο του πρώτου μου έρωτα ,τον πατάνε βιαστικοί επιβάτες του τρένου.
Τώρα ,δεν υπάρχει πια καμία εικόνα να μου θυμίζει αυτήν την θάλασσα που κρατούσα κάποτε στην αγκαλιά μου.
Τώρα , το ευαίσθητο αγόρι ,έχει γίνει ένας αξιοσέβαστος σκληρός επιχειρηματίας που δημιουργεί με τα χέρια του και με την λογική του ,και το όμορφο κορίτσι έχει γίνει μια καταστηματάρχης σύζυγος και μητέρα που τα όνειρα της είναι μόνο πια ,αυτά της οικογένειας της.
Αν κάποιες φευγαλέες στιγμές μου πέρασε από το μυαλό η σκέψη να ξανασυναντήσω αυτό το κορίτσι ,ήταν μόνο γιατί ήθελα να κοιτάξω βαθιά στα μάτια της ,μήπως ξαναδώ πάλι εκείνη την θάλασσα
Για να σιγουρευτώ ότι όλα όσα θυμάμαι ότι έζησα ,δεν ήταν ένα παραμύθι.
Γιατί όλα τα άλλα έχουν, από πολλούς καιρούς πριν ,αλλάξει.
.
Έτσι, για να σας θυμίσω ένα γλυκό παραμύθι (ίσως και το δικό σας), που οι ήρωες του .... αγνοούνται :)

Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2008

Σήμερα

Σήμερα ,

γονάτισα να προσευχηθώ .

Με το κεφάλι σκυμμένο

και τα χέρια απλωμένα .



Ζητώντας ελεημοσύνη από τον θεό

και έλεος από την φύση του Εωσφόρου.
Ζήτησα να κοιτάξουν και οι δύο αλλού ,

σήμερα.

Σήμερα

που ο Άνθρωπος

θα προσπαθήσει

να σηκωθεί πιο ψηλά από την Ύπαρξη του .


Σήμερα

που γίνεται το πρώτο μεγάλο βήμα ,

το ανθρώπινο πνεύμα ,

να φτιάξει Ύλη.

Ζητώ οι Άγγελοι

να μας συγχωρήσουν την φυσική μας απληστία .
Τώρα που θα προσπαθήσουμε

να κοιτάξουμε στα μάτια τον Θεό .
Σήμερα

ογδόντα χιλιάδες από τις πιο κοφτερές μας αιχμές ,

θα προσπαθήσουν

να σχίσουν το κουκούλι που μας περιβάλει.



Κάθε μέρα η προσευχή μου ,

για δύο χρόνια ,

θα σπάει σε ογδόντα χιλιάδες κομμάτια
και θα προσπαθεί να βοηθήσει όλους αυτούς τους επιστήμονες

να κάνουν έστω και μία ακόμα σκέψη

ΜΟΝΟ
για το καλό της ανθρωπότητας.

Προσεύχομαι.



Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2008

Διαφάνιες Σκέψης

"Δεν ελπίζω τίποτα ,δεν φοβάμαι τίποτα ,είμαι ελεύθερος "
Καζαντζάκης.
.
Μετάφραση Τρελού του Χωριού
"Δεν Προσδοκώ τίποτα , δεν φομάμαι Εμένα , έτσι μόνο κερδίζω καθαρή ελεύθερη Σκέψη . "
.
Αρχικά το blog ξεκίνησε σαν ένα παιχνίδι. Μετά έγινε ένα μέσο όμορφής έκφρασης. Στο τέλος όμως έγινε εμμονή. Δύο τρείς ώρες καθημερινά άφηνα την αληθινή μου ζωή να φεύγει από τα χέρια μου , για να στήνω αναρτήσεις και να απαντώ στα γλυκά μηνύματα σας .Άρχισα να προσδοκώ τα μηνύματά σας. Άρχιζα να φοβάμαι αν η επόμενη ανάρτηση θα είναι το ίδιο καλή με την προηγούμενη . Έτσι έχανα την Καζατζακική μου Ελευθερία .Θόλωσαν οι διαφάνειες της σκέψης μου και αιμορραγούσε πολύς άμμος από την κλεψύδρα της ζωής μου.
Αρχικά , σκεφτικά να σταματήσω τελείως όμως ψυχανεμίσθηκα ότι αυτό θα άφηνε ένα επώδυνο καινό έκφρασης στην ζωή μου, και εγώ ,πάντα , από μικρό παιδί , προσεύχομαι στην Αγία Έκφραση , να μας έχει όλους καλά ,να επικοινωνούμε επί του στοίμωνος. Δεν μπορώ να σταματήσω λοιπόν . Όμως συγχωρέστε με ,αλλά οι αναρτήσεις μου θα αργούν και δεν θα μπορώ να απαντώ στα μηνύματά σας ,λόγο έλλειψης χρόνου. Σας θεωρώ όλους φίλους μου . Με τους περισσότερους μπορεί να μην ξαναεπικοινωνήσω ποτέ .Γι αυτό δώστε μου την χαρά,να χορέψω, με τον κάθε ένα από εσάς ξεχωριστά ,αυτό το τελευταίο τάνγκο . Όσοι πάλι θέλετε να μοιραστούμε λίγο χρόνο ,θάλασσα, ήλιο και πολύ συζήτηση πίνοντας έναν καφέ , εκεί έξω , χρησιμοποιήστε άφοβα το e-mail μου . Θα είναι μεγάλη μου χαρά να μοιραστώ Ζωή με ψηφιακούς μου φίλους.
.
.
.
Ακούγεται το liber tango του Astor Piazola

Προ-Βληματικές ΣημειΏσεις ενος τρελού, στο ΑγριοΛόγιο 2016

Συνοδηπόροι

Αρχειοθήκη ιστολογίου