Παιχνίδια με την Άμμο

Όταν ήμουν μικρός

έπαιζα με την άμμο της θάλασσας .

Έπαιρνα μια χούφτα στο χέρι μου

και την άφηνα να χάνεται λίγο λίγο από τα δάκτυλά μου .

Αυτή ήταν η πρώτη μου επίγνωση της δύναμης του Χρόνου .

Οταν έσφιγγα γερά τα χέρια μου για να μην φύγει ,

αυτά πονούσαν ,

μούδιαζαν .

Ηξερα πως δεν μπορώ να την κρατώ εκεί για πάντα ,

παρα μόνο για στιγμές.

Αυτή ήταν η πρώτη επίγνωση μου της μαγείας της Ζωής .

Όταν όλη η άμμος έφευγε από το χέρι μου ,

άφηνε ψήγματα της ,

αποτυπώματα ,

πως κάποτε ήταν έκει .

Μικρούς κόκκους

που είχαν χωθεί βαθιά μεσα στο δέρμα μου

νομίζοντας πως τους ανήκω

Με πονούσαν .

Αλλοι ,

αυτά τα ίχνη του παρελθόντος ,

προσπαθούσαν να τα κρατήσουν ,

πονόντας στο Παρόν τους

και κρατώντας 'ετσι το χέρι τους άδειο

από μια νέα χούφτα άμμου ,

από άλλη θάλασσα ,

από άλλη έρημο .

Ποιός ξέρει ;

Ποτέ δεν άντεξα να έχω την χούφτα μου άδεια .

Ένοιωθα πώς ήταν

βλασφημία προς τον θεο ,

να σπαταλάω την Ζωή με Θάνατο.

Ξέπλενα πάντοτε τα χέρια μου ,

και μετά βούταγα όλος

μέσα στην Θάλλασα ,

την μήτρα της ζωής,

για να είμαι καθαρός ,

για να βιώσω την ροή

την γεύση ,

την υφή

και τα αρώματα

της νέας άμμου,

που θα μου φέρει ο άνεμος

και η θάλασσα.

.

.

.

Απαντώντας στην Κάκια

:)

.

.

.

.