Ο Χρόνος είναι σαν ένα μεγάλο καραβάνι στην Έρημο των διαστάσεων του Χώρου.
Μαζί του , ταξιδεύουμε και εμείς, με μόνο σακίδιο την Μνήμη μας και μόνο όπλο την Σκέψη μας. Κατεβαίνουμε για λίγο και αρπάζουμε κάτι από την Ύλη. Το χαιρόμαστε ,όμως μόνο για λίγο ,γιατί το καραβάνι προχωρά και δεν ανέχεται άχρηστα βάρη. Αν θέλουμε λίγο ακόμα , και μείνουμε πίσω ,η έρημος του Χώρου θα μας καταπιεί.
Έτσι γατζωμένοι στην καμήλα της Πρώτης μας ανάσας , κρατιόμαστε πάνω της ,μέχρι όσο να μας εγκαταλείψουν οι δυνάμεις μας. Στις οάσεις που το καραβάνι για λίγο σταματά ,εκεί ερωτευόμαστε ,κλαίμε ,γελάμε ,ζούμε και πεθαίνουμε .Εκεί ανάβουμε τα κεράκια των στιγμών μας .Μπροστά στους ναούς της Αγίας Ροής.
Φοβόμαστε και προσπαθούμε να εφεύρουμε έναν δεύτερο χρόνο , μετρήσιμο, ελεγχόμενο .
Όμως ακόμα και αυτή η ανθρώπινη εφεύρεση ,γίνεται άγρια τίγρη της ερήμου που κατασπαράσσει τα όνειρά μας .
Τα μόνα μας φτερά
.
.
.
Ακούγεται το Shpanish Caravan των Doors.
.
Κάθε μου ανάρτηση είναι γεννημένη μαζί με την αντοίστιχη μουσική . Πρέπει να βιωθούν και τα δύο μαζί.
