Χωρίς Μέτρο .
Xωρίς την ευλογία της Αγιας Γεωμετρίας .
Παντου παρουσιασεις νεων βιβλίων λογοτεχνιας και ποιησης ,
απο ανθρωπους με εμπνεση
με θειο χαρισμα ,
γεματους γνωση και αναγκη να γίνουν πρεσβευτες της όργής του κοσμου .
Αλλοι , που ποθουν να γίνουν εκφραστές των ερωτων τους , και άλλοι των ονειρων της γεννιας του Ανεκφραστου Ανθρωπου .
Σκέφτομαι ομως .
Γιατί Ο Πλάτων πέταξε τους ποιητές έξω απο την Πολιτεία του ;
Δεν είχαν θεση στο ιδεώδες πολίτευμα του.
Γιατί αραγε ;
Είδε πως οι περισσότεροι που χρίζουνν εαυτόν ποιητη , δεν Ποιούν .
Είναι απλά , δημοσιογραφιάδες συναισθημάτων .
Δημαγωγοί φορτησεων , και μικροπωλητές ονείρων .
Το να παρασυρθείς απο ενα ποτάμι συναισθημάτων
και να γράψεις τις εμπειρές σου είναι άλλο ,
και άλλο να εχεις την Δυναμη την δομική Γνώση και το Αισθος ,
με αυτό το ποτάμι να αρδεύσεις τις ψυχές των ανθρωπων
και να τις κανεις να ανθίσουν .
Αυτό ειναι Ποίηση .
Ποιητής είναι αυτός που με τον λόγο του , θεμελιώνει ψυχές .
Γεωμετρεί πάνω στον Νου του Αιώνιου Ανθρώπου ,
και όχι αυτός που προσπαθει να κολακεύσει την κατώτερη ζωωδη φύση
με κραυγές πόνου ,ιαχές αγανακτησης για την αδικη ζωή , και αναστεναγμούς οίστρου .
Ο ποιητης σπάει τις λέξεις όπως ο λιθοξόος τις πέτρες .
Τις πελεκαει και τις φέρνει ακριβώς εκει που πρέπει ,
για να χτίσει , νεους ναους σκέψης ,
νεα θυσιαστηρια πράξης ,
νεα αγάλματα του θεού Ερωτα ,
ως Αγιο Λόγο της Ενωσης ,
και όχι ως ξενιστή Λαγνείας .
ΚΑι αφου δομίσει την νεα αυτή πολιτεία ,
πρέπει να κόψει τις φλέβες του ,
για να γεμίσει τα ποτήρια των κατοίκων της με το αίμα του .
Να τεντώσει τον λαιμό του στο κρύο μάρμαρο
προσφέροντας τον εαυτό του σαν το πρώτο σφάγιο ,
θυσεια στον θεό του Αγνου φωτός και της Λυκειας Γνώσης .
Ο Ποιητής στη αγκαλιά του κρατά τον Αιώνιο Άνθρωπο .
Του μαθαίνει τα πρώτα του βήματα .
Του διδάσκει τις πρώτες του λέξεις .
Γι αυτό και όταν μεγαλώνει ο Αιώνιος Άνθρωπος ,
μετα απο χιλιάδες χρόνια πόνου διδασκαλίας και κούρασης ,
δεν θυμάται , και δεν αγαπά , ουτε τους δημοδιογραφιαδες των συναισθημάτων ,
ούτε τους πνευματικούς ανθρώπους που πουλάνε την γνώση στα πανέρια , ουτε τους μεγάλους επιστήμονες των μικρων προσδοκιών , ούτε τους δημιουργούς των αμύθητων περιουσιών .
Μετα απο χιλιάδες χρόνια , τους μόνους που ακόμα θυμάται και λατρεύει ,
είναι τους Ποιούς του Πνευματος και του Λόγου .
Τους Μήστες που με τα νυχια τους εγδερναν ακαταπαυστα την τεχνη τους,
μεχρι να την κανουν γνώμονα ,
για να εξελίξουν την επι του στήμονος ανθρώπινη φύση .
Αυτοι είναι που πρέπει να ονομάζονται επιστήμονες και όχι οι ποταποι εργολάβοι του ανθρώπινου πόνου και ανάγκης .
Οι Μύστες που σμηλευσαν με την σκέψη τους τον ΑΙΩΝΙΟ ΑΝΘΡΩΠΟ,
οι Ποιητες που του εδωσαν Μορφή με την Θεϊκή Γεωμετρία του λόγου τους ,
αυτοι δηλαδή που τον ΜΌΡΦΩΣΑΝ και θα συνεχίζουν να τον μορφώνουν ,
αυτοι μονο θα μείνουν ΑΘΑΝΑΤΟΙ .
Μονο αυτοι μετα απο εκατονταδες χρόνια ,άξια θα ονομαζονται ΠΟΙΗΤΕΣ