Δευτέρα 27 Απριλίου 2009

Παίρνω , περνώ ή προσπερνώ ;



Όποτε ακούω αυτή την γυναίκα ,
 απλά σιωπώ ,
υποκλινόμενος μπροστά στην διάνοια της 
και στην σοφία του Δωρικού της Λόγου.  
.



.
.

Περπατώ και νυχτώνει. 
Αποφασίζω και νυχτώνει. 
Όχι,δεν είμαι λυπημένη. 

Υπήρξα περίεργη και μελετηρή. 
Ξέρω απ'όλα.Λίγο απ'όλα. 
Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται, 
πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε. 
Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων 
μ'ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς. 
Όχι δεν ειμαι λυπημένη. 

Πέρασα μέρες με βροχή, 
εντάθηκα πίσω απ'αυτό 
το συρματόπλεγμα το υδάτινο 
υπομονετικά κι απαρατήρητα, 
όπως ο πόνος των δέντρων 
όταν το ύστατο φύλλο τους φεύγει 
κι όπως ο φόβος των γενναίων. 
Όχι,δεν είμαι λυπημένη. 

Πέρασα από κήπους,στάθηκα σε συντριβάνια και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν 
σε αθέατα αίτια χαράς. 
Και μικρούς ερωτιδείς,καυχησιάρηδες. 
Τα τεντωμένα τόξα τους 
βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα. 
Είδα πολλά και ωραία όνειρα 
και είδα να ξεχνιέμαι. 
Όχι,δεν είμαι λυπημένη. 

Περπάτησα πολύ στα αισθήματα, 
τα δικά μου και των άλλων, 
κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσα τους 
να περάσει ο πλατύς χρόνος. 
Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα. 
Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα 
και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα. 
Έλαβα κάρτες σύντομες: 
εγκάρδιο αποχαιρετιστήριο από την Πάτρα 
και κάτι χαιρετίσματα 
απο τον Πύργο της Πίζας που γέρνει. 
Όχι,δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα. 

Mίλησα πολύ.Στους ανθρώπους, 
στους φανοστάτες,στις φωτογραφίες. 
Και πολύ στις αλυσίδες. 
Έμαθα να διαβάζω χέρια 
και να χάνω χέρια. 
Όχι,δεν είμαι λυπημένη. 

Ταξίδεψα μάλιστα. 
Πήγα κι από εδώ,πήγα και από εκεί... 
Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος. 
Έχασα κι από εδώ,έχασα κι από κεί. 
Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα 
κι από την απροσεξία μου. 
Πήγα και στη θάλασσα. 
Μου οφειλόταν ένα πλάτος.Πές πως το πήρα. 
Φοβήθηκα τη μοναξιά 
και φαντάστηκα ανθρώπους. 
Τους είδα να πέφτουν 
από το χέρι μιας ήσυχης σκόνης, 
που διέτρεχε μιάν ηλιαχτίδα 
κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης. 
Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες 
ορθόδοξης ερημιάς. 
Όχι,δεν είμαι λυπημένη. 

Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα. 
Και δεν μου έλειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα. 
Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια, 
σκοτεινή,με ακόνισε. 
Όχι,δεν είμαι λυπημένη. 

Όσο μπόρεσα έφερ'αντίσταση σ'αυτό το ποτάμι 
όταν είχε νερό πολύ,να μη με πάρει, 
κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό 
στα ξεροπόταμα 
και παρασύρθηκα. 

Όχι,δεν είμαι λυπημένη. 
Σε σωστή ώρα νυχτώνει.

.
.
.

21 σχόλια:

✿ margarita είπε...

«Πρώτα πρώτα, είναι μια συνάντησή μου με λέξεις που έχουν καθαρά βασανιστικές προθέσεις απέναντί μου. Μου αντιστέκονται και πρέπει να κάνω μεγάλες διαπραγματεύσεις μαζί τους. Αυτή είναι μια διαδικασία επίπονη και ηδονική. Είναι ένα παζάρι ήχων, ένα παζάρι λέξεων. Προσέχω ποια θα μου τη φέρει, γιατί είναι πάρα πολύ ύπουλες. Δεν καταφέρνω πάντα ν' αποφεύγω τις ακατάλληλες. Είναι περίεργο, πώς ενώ είμαι τόσο καχύποπτη απέναντί τους, εν τούτοις με ξεγελούν πάρα πολύ. Κι αυτό φαίνεται στο αποτέλεσμα του μέτριου ή του κακού ποιήματος».

Κική Δημουλά

Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.
Και δεν μου έλειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.
Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια,
σκοτεινή,με ακόνισε.

Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

http://edelweiss-s.blogspot.com/2008/11/blog-post_13.html

Oχι δεν είμαι λυπημένη!!

Τα φιλιά μου..τρελέ!

Roadartist είπε...

Πάρα πολύ αγαπημένη η Δημουλά.. και όμως πόσοι ακόμα και την Κική Δημουλά με αυτό το θείο ταλέντο στην γραφή, βρέθηκαν και την κατηγόρησαν..(και εξακολουθούν να το κάνουν)..
Υπέροχο αφιέρωμα.. Φιλάκια!

Unknown είπε...

Ο πληθυντικός αριθμός

Ο έρωτας ,
όνομα ουσιαστικόν ,
πολύ ουσιαστικόν ,
ενικού αριθμού ,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού ,
γένους ανυπεράσπιστου .
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες .

Ο φόβος ,
όνομα ουσιαστικόν ,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός :
οι φόβοι .
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα .

Η μνήμη ,
κύριο όνομα των θλίψεων ,
ενικού αριθμού ,
μόνο ενικού αριθμού
και άκλιτη .
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη .

Η νύχτα ,
όνομα ουσιαστικόν ,
γένους θηλυκού ,
ενικός αριθμός .
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες .
Οι νύχτες από δω και πέρα.

μας λείψατε αγαπητέ τρελέ...

ΚΙΤΡΙΝΟ ΑΔΙΑΒΡΟΧΟ είπε...

Ειναι απιστευτο το μυαλο πως διωρθωνει σαν το μεγαλυτερο αισθητικό της ασχήμιας... ειναι απιστευτο...μα ειναι τρελλό ...ελπίζεις....υπάρχει ελπίδα;;

καλησπέρα τρελλέ μου!!!!

Σταλαγματιά είπε...

Εγώ να κάνω το μαύρο πρόβατο;
Δεν μου αρέσει ιδιαίτερα η ποίηση της Δημουλά,
Έχει κάποιους στίχους που πραγματικά με αγγίζουν αλλά σε γενικές γραμμές νομίζω πως δεν μου ταιριάζει.
Άλλωστε η ποίηση πρέπει να σε ακουμπά γλυκά για να την αγαπήσεις!

Τρελός του Χωριού είπε...

Edelweiss μου

Aπορούν κάθε φορά οι ξενοδόχοι
που ζητώ μονόκλινο δωμάτιο στην πρόσοψη.
Mε κοιτάζουν σαν ν' απαιτώ θάνατο με θέα.

Έβαλα ενέχυρο τη θάλασσα
κι είπα να κάνω φέτος διακοπές σε βουνό
μη και ξορκίσουν τα θροΐσματα τους δάσους
εκείνο το δαιμονισμένο σύνδρομο επιστροφής
που κυριεύει αυτοστιγμεί κάθε διαφυγή μου.
Aν μ' αγκαλιάσει σκέφτηκα ενός δέντρου
ο σάτυρος κορμός μπορεί και να ριζώσω.

Kαι στο βουνό τα ίδια.
Σαν να 'ταν σιδερένιο το δωμάτιο
κι ο καθαρός ανάλαφρος αέρας απέπνεε κλειδαριά.
Nα ξεκλειδώσω πάλευα με τα ηρεμιστικά μου
αλλά εκείνα ήτανε πιο άρρωστα από μένα.
Tα ίδια που έγιναν στην Πύλο
η ίδια άτακτος φυγή πρόπερσι από τη Σύρο
στην Kαλαμάτα πέρσι τρισχειρότερα
γεμάτο το τραίνο και θέλανε τα κλάματα
να πάμε πίσω στην Aθήνα με τα πόδια.
Tέτοια μανία καταδιώξεώς μου κυριεύει τους τόπους.
Κικη Δημουλά

Πολλα φιλιά σπάνιο λουλούδι

Τρελός του Χωριού είπε...

Road Artist μου
Να την κατηγορούν . Πρέπει να την αμφισβητούν και να την μέμφονται . Αλλιώς ή ολοι μας θα ήμασταν ισοΔημούλιοι πνευματικώς (πράγμα αδύνατον κυρίως στις μέρες μας) ή που τούτη η δωρική οξύνοια δεν θα είχε καμία επίδρασή στις ζωές μας (οπότε θα ήταν θέμα χρόνου η καταστροφή) . Παντα χαίρομαι την κακη και σκληρή αντιδραση , γιατί αυτή παντα γεννιέται από μια αντιστοιχή όσο και αντίθετη στην καταστροφικότητά της, ΔΡΑΣΗ.
Παντα απολαμβάνω τα λεγόμενα σου.
Πολλα φιλιά

Τρελός του Χωριού είπε...

Kokalina μου
και εμενα μου λείψατε πολύ
H ΠΕΡΙΦΡΑΣΤΙΚΗ ΠΕΤΡΑ



ΜΙΛΑ.
ΠΕΣ ΚΑΤΙ ,ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ.
ΜΟΝΟ ΜΗ ΣΤΕΚΕΙΣ ΣΑΝ ΑΤΣΑΛΙΝΗ ΑΠΟΥΣΙΑ.
ΔΙΑΛΕΞΕ ΕΣΤΩ ΚΑΠΟΙΑ ΛΕΞΗ,
ΠΟΥ ΝΑ ΣΕ ΔΕΝΕΙ ΠΙΟ ΣΦΙΧΤΑ
ΜΕ ΤΗΝ ΑΟΡΙΣΤΙΑ.
ΠΕΣ:
΄΄ΑΔΙΚΑ΄΄,
΄΄ΔΕΝΤΡΟ΄΄,
΄΄ΓΥΜΝΟ΄΄.
ΠΕΣ:
΄΄ΘΑ ΔΟΥΜΕ΄΄,
΄΄ΑΣΤΑΘΜΗΤΟ΄΄,
΄΄ΒΑΡΟΣ΄΄.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΟΣΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ
ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ,ΑΔΕΤΗ ,ΖΩΗ ΜΕ ΤΗ ΦΩΝΗ ΣΟΥ.

ΜΙΛΑ
ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΣΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ .
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ
ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ.
ΠΕΣ ΚΑΤΙ.
ΠΕΣ ΄΄ΚΥΜΑ ΄΄, ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΤΕΚΕΤΑΙ.


Πολλα φιλιά

Τρελός του Χωριού είπε...

Κιτρινο μου Αδιάβροχο
Δεν Ελπίζω τίποτα δεν Φοβούμε τιποτα είμαι Λευτερος. ειπε ο Μεγαλος Παπους Καζαντζάκης
Μην ελπίζεις γιατί ετσι φοβάσαι . Μην φοβάσαι γιατί ετσί ελπίζεις . Μόνη Αλήθεια η έλλειψη Λήθης. Θελεις να Λευθερωθείς ; Απλά , ανοιξε τα μάτια χωρίς φόβο και ελπίδα.Ειπε ο μικρός ελαχιστέγκονος ΤρελοςτουΧωριουδάκης

Παντα ανθίζουν τον κήπο μου οι σκέψεις σου
Φιλια

Τρελός του Χωριού είπε...

Αναστασία μου
Η μεγάλη κατάρα των ανθρώπων που κάνουν πραγματική τέχνη είναι να αρέσει η τέχνη τους σε όλους. Ο επι του στήμονος καλλιτέχνης (και όχι όλοι αυτοί που πλασάρονται σαν καλλητέχνες) είναι ενα ιδιαίτερα εγωπαθές πλάσμα . Οτι κάνει το κάνει μονο για τον εαυτό του . Αν δεν ειχε την οικονομική αναγκη να πουλήσει τα έργα του δεν θα έδειχνε ποτέ προς τα έξω τα δημιουργήματά του . Και αυτό γιατί την καλλιτεχνία δεν μπορούμε να την κρίνουμε. Όπως δεν κρίνουμε το ηλιοβασίλεμα ή την τα χρώματα της θάλασας ή το τραγούδι από ενα αϊδόνι. Άλλοτε οι ήχο και τα χρώματα της θάλασσας μας αρέσουν και άλλοτε μας κουράζουν. άλλοτε εκνευριζόμαστε που μας πιτσίλισε το ωραίο μας ρουχο και άλλοτε παμε και πέφτουμε από μονοι μας μεσα στα νερά της. Ας ειναι λοιπόν εδώ κοντα μας θάλασσες σαν την Δημουλά και ας μας είναι αδιάφορες. Γιατι αν ποτέ θελήσουμε να βιώσουμε τους βαθύς ορίζοντες που μας προσφέρουν , τοτε θα κάνουμε τον σταυρό μας που ευτυχώς είναι εκεί.

Μου αρεσουν τα περάσματα σου από τον κήπο μου
Πολλα φιλιά

jacki είπε...

Α Π Ι Σ Τ Ε Υ Τ Η!!!

Lilith είπε...

Όταν άκουσα και είδα για πρώτη φορά την Κική Δημουλά, ένιωσα αυτή την υπέρτατη συγκίνηση που νιώθω πάντα όταν συναντώ ανθρώπους απ' τον κόσμο μου. Έχουμε ένα μεγάλο κοινό, είμαστε απαισιόδοξοι.
Είδες πώς κοίταξε την δημοσιογράφο όταν αυτή της είπε ότι πιστεύει στην ελπίδα; :)
Η ελπίδα είναι το καρότο που μας έχει δέσει ο Θεός μπροστά απ'τα μούτρα μας για να μην κόβουμε τις φλέβες μας νωρίς και του καταστρέψουμε τον κόσμο.
"Πήγα κι από εδώ,πήγα και από εκεί... Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος. Έχασα κι από εδώ,έχασα κι από κεί. Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα κι από την απροσεξία μου.
...Είδα πολλά και ωραία όνειρα και είδα να ξεχνιέμαι."

Και θα ξεχνιέμαι.
Μέχρι να έρθει η ώρα να νυχτώσει και να έρθει η Λήθη να μου προσφέρει το πιο ωραίο όνειρο απ' όλα. Τη σιωπή!

pandiony είπε...

;)
ναι

Ευγενία είπε...

Οχι δεν ειμαι λυπημενη..
Οχι οχι οχι

Madame de la Luna είπε...

Όχι μόνο θα συμφωνήσω, αλλά θα σου πω ότι ακριβώς αυτό το ποίημα είχα αναρτήσει στο blog μου πριν λίγο καιρό. Λατρεύω τον τρόπο που χειρίζεται τις λέξεις.

Καλησπέρα.

Τρελός του Χωριού είπε...

Jacki μου

...και όμως αληθινή . Πιό αληθινή δεν γίνεται . Οσο ακόμα τα λόγια της τα λέει η ίδια

Πολλα φιλιά σε μια ιδιαίτερη πριγκίπισσα

Τρελός του Χωριού είπε...

Lilith μου

'' Οχι δεν είμαι λυπημένη . Σε σωστή ώρα νυχτώνει''

Οσο όμως εκει έξω εχει ακόμα φώς , ανοιγω τα μάτια μου για να το στάξω σταγόνα σταγόνα στην αρχή και μετά ,ποτάμι ολόκληρο , στον δικό μου κόσμο . Στην δική μου ζωή.
Χωρίς ελπίδα . Δεν εχω υπογράψει κανένα συμβόλαιο ζωής με τον θεό. Δώρο μας δόθηκε . ΖΗΣΕ ΤΟ.

Πολλα φιλιά

Τρελός του Χωριού είπε...

pantiony μου
Ναι ναι ;;;
Εμπρός ;;;
ομιλήτε παρακαλώ ;;
Ναι ναι ;;;
Δεν ακούγεστε καλά .
Πάρτε το Μηδέν .
Όταν εμένα μου προσφέρουν τοσο απλόχερα το Μηδέν εγώ δεν ξέρω γιατί μα πάντα μπερδεύομαι και παίρνω το Άπειρο.
:PPP
Πολλα φιλιά

Τρελός του Χωριού είπε...

Ευγενία μου
Και πές πως είσαι λυπημένη .
Τι θα άλλαζε γύρω σου ;
Κάθε τι εχει την πορεία του ,
που ναι την επηρεάζουμε
όμως δεν την μεταβάλουμε.
Αφού λοιπόν είναι να βιώσουμε
ούτως ή άλλως
καταστάσεις καλές και κακές
χωρις να αλλάζει τίποτα
αν τις περάμε λυπημένοι ,
τότε γιατί να μην τις περνάμε χαρούμενοι ;;;
Σου δινω λοιπόν ενα μπουκέτο με τα πιό όμορφα λουλούδια ,
για να δω να ανθίζει το χαμόγελό σου.
Αυτό είναι .
;)))))
πολλα φιλιά

Τρελός του Χωριού είπε...

Madame de la Luna

Ο τρόπος που η Δημουλά δίνει ζωή και χαρακτήρα στις λέξεις , που τις κάνει να εχουν τα δικά τους συναισθήματά και πράξεις , είναι μοναδικός . Χαίρομαι που μοιραζόμαστε την ίδια αγάπη γι αυτή την ποιήτρια . Για να αγαπάς αυτόν τον τρόπο έκφρασής σημαίνει πως σου αρέσουν οι συμβολισμοί στον λόγο. Κάτι που εγώ λάτρευα πάντα ,στην ποίηση στο θέατρο στην γλυπτική ,στην ζωγραφική αλλά κυρίως στις ανθρώπινες εκφράσεις

Σε ευχαριστώ για το όμορφο αυτό λουλούδι της σκέψης σου που άφησες στον κήπο του τρελλού.

Indiana είπε...

για μένα γιατί χαράζει?

και, σωστά!

τη σωστή ώρα χαράζει

και τα σκαλίσματα στην καρδιά της κ. Δημουλά (από την ίδια)

βοηθούν και κλωτσάνε τη νύχτα.

για μένα χαράζει.

Προ-Βληματικές ΣημειΏσεις ενος τρελού, στο ΑγριοΛόγιο 2016

Συνοδηπόροι

Αρχειοθήκη ιστολογίου