Οταν ο Κρόνος συνάντησε την Ρέα

Ο Χρόνος 

είναι σαν ένα μεγάλο καραβάνι 

στην Έρημο των διαστάσεων του Χώρου.

Μαζί του , 

ταξιδεύουμε και εμείς, 

με μόνο σακίδιο την Μνήμη μας 

και μόνο όπλο την Σκέψη μας. 

Κατεβαίνουμε για λίγο 

και αρπάζουμε κάτι από την Ύλη. 

Το χαιρόμαστε ,

όμως μόνο για λίγο ,

γιατί το καραβάνι προχωρά 

και δεν ανέχεται άχρηστα βάρη. 

Αν θέλουμε λίγο ακόμα , 

και μείνουμε πίσω ,

η έρημος του Χώρου θα μας καταπιεί.

Έτσι ,

γατζωμένοι στην καμήλα της Πρώτης μας ανάσας , 

κρατιόμαστε πάνω της ,

μέχρι όσο να μας εγκαταλείψουν οι δυνάμεις μας. 

Στις οάσεις που το καραβάνι για λίγο σταματά ,

εκεί ερωτευόμαστε ,

κλαίμε ,

γελάμε ,

ζούμε και πεθαίνουμε .

Εκεί ανάβουμε τα κεράκια των στιγμών μας .

Μπροστά στους ναούς της Αγίας Ροής.

Φοβόμαστε 

και προσπαθούμε να εφεύρουμε 

έναν δεύτερο χρόνο , 

μετρήσιμο, 

ελεγχόμενο .

Όμως 

ακόμα και αυτή η ανθρώπινη εφεύρεση ,

γίνεται άγρια τίγρη της ερήμου 

που κατασπαράσσει τα όνειρά μας .

Τα μόνα μας φτερά

Γιατί μπροστά στην Ενωση του Τιτάνα Κρόνου και της τιτάνιδας Ρέας ,

μπροστά στον έρωτα του παντοκράτορα Χρόνου και της Αγίας Ροής ,

μόνο ενα πράγμα μένει αναλλοίωτο .

Η ΕΝΈΡΓΕΙΑ ,

δηλαδή 

Η ΝΌΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΎ 

Τι αλήθεια είναι όμως ,

ολόκληρη η πολύτιμη ζωή του καθενός μας 

με τα μνημειώδη εργα του εγωισμού 

και ενος βιου γεματου κομπασμο για το Φαίνεσθαι, 

στην Μνήμη του Θεού ; 

Τίποτε άλλο από μια στιγμιαία ανάμνηση .

Γι αυτο ας ... ξεκαβαλάμε σιγα σιγα

απο το πυρινο αρμα της αυτοθεοαφροσύνης μας 

.

.
.