ΑνθίΓραμμες Ε(κ)λλείψεις

.
Ενα μικρό λουλούδι γεννήθηκε απο την μήτρα της Αγιας Φύσης , 

Μετάλαβε απο το μητρικό φιλί της Άνοιξης,

και μεγάλωσε μέσα στον ήλιο του καλοκαιριού .

Τώρα πια που μπήκε στο φθινόπωρο του ,
τώρα που νιώθει περισσότερο την γή παρα τον ουρανό 

και τον χειμώνα να ριζώνει στα πέταλά του ,

μια πεταλούδα που ξέχασε να ταξιδέψει μαζι με τις άλλες , 

το ρώτησε 

" Τι ειναι αυτό που περισσότερο μετάνιωσες που δεν άφησες τον εαυτο σου να ζήσει , 

απο το καλοκαίρι της ζωής σου που έφυγε ; "

Και το λουλούδι απάντησε χαμογελώντας λυπημένα " Μετάνιωσα 
που νόμιζα πως θα είναι παντοτινή και έτσι έβαζα πάντα σε δεύτερη μοίρα ,
το να ζήσω την ζεστή βροχή της Αγάπης "

Η πεταλουδα φευγωντας του είπε 
" Κι όμως .
 Τώρα ήρθε η ωρα που 
θα δεις τα χρώματα ν' αλλάζουνε
Και τα βουνά να σμίγουν ένα-ένα
Άγγελοι σαν θνητοί θα σ' αγκαλιάζουνε
Εχθροί θα σου μιλούν αγαπημένα

Τώρα θα πιουν νερό απ' το ποτήρι σου
Δικά σου θά' ναι πια όσα δεν έχουν
Θα φέρνεις ουρανό στο παραθύρι τους
Κι ό,τι δεν άντεχαν θα το αντέχουν"


Τότε , το λουλούδι ψιθύρισε 
" δεν με ενδιαφερει τίποτε απο όλα αυτα που μου τάζει το φθινόπορο " 
και κοίταξε στα μάτια ,τον Χειμώνα που ερχεται 
.

.

.

.

.

.

.

.