Ολα ξεκινούν από μία σταγόνα.
Ενα γρήγορο βλέμμα .
Μία κίνηση .
Μία ανάσα.
Ο ουρανός,
των σκέψεών μας,
αλλάζει χρώματα.
Αρχίζει ,
ενα λεπτό , κρύο αεράκι,
να ξυπνά τις αισθήσεις .
Και άλλες σταγόνες .
Τωρα πιά
βρίσκουν τον δρόμο τους
απευθείας στην καρδιά .
Τα μάτια ,
κοιτούν πιά μόνο αυτόν τον ουρανό
που βαραίνει.
Ανταύγειες ονείρων,
παιρνουν ζωή σε αυτόν τον καμβά.
Μεταλαμβάνουν τις σκέψεις μας ,
με μακρινούς ορίζοντες.
Δυνατός άνεμος ανάγκης ,
γεμίζει τα πανιά τους .
Τις πονά .
Δεν αντέχουν οι άγκυρες της Λογικής
τουτο το μαρτύριο.
Ετσι , αφήνουν την ψυχή να ταξιδέψει
Πιά οι ανάσες μας
ορίζονται μόνο από μικρές πτώσεις.
Αρχίζει η βροχή.
Οι σταγόνες πέφτουν βίαια στο πρόσωπό .
Σκάβουν νέα μονοπάτια πόνου πάνω στις σκέψεις.
Μονοπάτια ,
που θα κυλήσουν οι ορκοι ,
τα κρυφά αγγίγματα,
οι βαθιές ματιές,
τα πρωινά ξυπνήματα,
και οι αισθήσεις των χειλιών ,
που μοιράζονταν την ίδια ανάσα.
Θα κυλήσουν και θα χαθουν,
Στην δική τους Πτώση.
Μετά ,
η βροχή σταματά.
Οι λίγες τελευταίες σταγονες που απέμειναν,
λίγο από τον ουρανό ,
λίγο από τα δάκρυα ,
ποιός ξέρει;
φέρνουν μαζί τους,
μια ματωμένη σιωπή.
Αυτή την πρώτη Σιωπή του έκπτωτου Έρωτα.
Μία Αγια Σιωπή που λυγίζει κάθε καρδιά .
Και εκεί που όλα έχουν πάψει ,
εκει που ακόμα και ο Χρόνος ,
με δυσκολία βιώνει την ροή του,
έρχεται πάλι μια και μόνη σταγόνα,
και ανθίζει ξανά ,
με την πτώση της,
ΕΡΩΤΑ.
Και έτσι αρχίζει ξανά
το Τάνγκο της ΖΩΗΣ
.
.
.
Ακούγεται το Caruso ενορχηστρωμένο από τον Andrea Bocelli
.
.
.
