Όταν ήμουν μικρός
έπαιζα με την άμμο της θάλασσας .
Έπαιρνα μια χούφτα στο χέρι μου
και την άφηνα να χάνεται λίγο λίγο από τα δάκτυλά μου .
Αυτή ήταν η πρώτη μου επίγνωση της δύναμης του Χρόνου .
Οταν έσφιγγα γερά τα χέρια μου για να μην φύγει ,
αυτά πονούσαν ,
μούδιαζαν .
Ηξερα πως δεν μπορώ να την κρατώ εκεί για πάντα ,
παρα μόνο για στιγμές.
Αυτή ήταν η πρώτη επίγνωση μου της μαγείας της Ζωής .
Όταν όλη η άμμος έφευγε από το χέρι μου ,
άφηνε ψήγματα της ,
αποτυπώματα ,
πως κάποτε ήταν έκει .
Μικρούς κόκκους
που είχαν χωθεί βαθιά μεσα στο δέρμα μου
νομίζοντας πως τους ανήκω
Με πονούσαν .
Αλλοι ,
αυτά τα ίχνη του παρελθόντος ,
προσπαθούσαν να τα κρατήσουν ,
πονόντας στο Παρόν τους
και κρατώντας 'ετσι το χέρι τους άδειο
από μια νέα χούφτα άμμου ,
από άλλη θάλασσα ,
από άλλη έρημο .
Ποιός ξέρει ;
Ποτέ δεν άντεξα να έχω την χούφτα μου άδεια .
Ένοιωθα πώς ήταν
βλασφημία προς τον θεο ,
να σπαταλάω την Ζωή με Θάνατο.
Ξέπλενα πάντοτε τα χέρια μου ,
και μετά βούταγα όλος
μέσα στην Θάλλασα ,
την μήτρα της ζωής,
για να είμαι καθαρός ,
για να βιώσω την ροή
την γεύση ,
την υφή
και τα αρώματα
της νέας άμμου,
που θα μου φέρει ο άνεμος
και η θάλασσα.
.
.
.
Απαντώντας στην Κάκια :)
.
.
.
.
