Ξεχνάει ο κόσμος τη Στιγμή και ιστορίες γράφει... Την πόρτα κλείνει ο τρελός, μήπως και δει τα λάθη... Αμα δεν νοιώθεις, μη μιλάς... Σώπα και μη δικάζεις... Χίλια κεφάλια πέφτουνε, όταν εσύ δειλιάζεις...
Αν δεν πιστεύεις , μη ρωτάς, κι αν δεν ακούς , μη με κοιτάς... Αν δε φαντάζεσαι φωτιές, με κάρβουνα μην παίζεις..
Αγιο το Μελι από το αγΡιο λουλούδι της Αγάπης . Μονο στις άκρες των γκρεμών της Καρδιας , μπορείς αν εισαι τυχερος , να το δείς Δεν ανθίζει με προστακτικές καρφποφόρων καιρών, ούτε με χαμιλά βαρομετρικά κλήσεων προς απολογία. Η αγάπη είναι πιο ελεύθερη , ακόμη και απ' την ίδια την Ελευθερία. Από όλη αυτή την ΑναΚατάσταση που αποκαλούμε "Ζωή", το μόνο πράγμα που έχει σημασία , είναι η Τρυφερότητα. Αμέρευτη όμως . Αγριο θηρίο , οταν την πλησιασεις πολύ . Δεν είναι ν' απορεί κανείς που μερικές φορές την πληρώνεις με Θάνατο. Πρέπει να σ' έχει τσακίσει... η ζωή...αλύπητα.... για να έχεις την ταπεινότητα...να Αγαπάς...Απόλυτα. Να κοιτάς την Αγάπη στα μάτια , σαν άξιο αντιπαλο , και όχι σαν μια ακόμα θληβερή υποχρέωση , της άθλιας αναγκης για ... λάφυρα . Πρέπει να νηστέψεις . Πρέπει να απέχεις μέρες, μήνες, χρόνια , ακόμη κι αιώνες από το σώμα και το αίμα του αγαπημένου, μέχρι να εξαγνιστείς, να καθαγιαστείς Μέχρι να γίνεις ιερός και αέρινος. Μέχρι άξιος να γίνεις ξανά , για τη θεία σου μετάληψη. Οχι όμως εγώ . Δεν θα την λάβω ποτέ γονατιστός , εκλιπαρώντας την, αλλα έφιππος κρατώντας στο ένα χέρι , ενα σπασμένο απο τις μάχες της ζωής, σπαθι και στο άλλο , σφιχτά στην ματωμένη απο τα αγκάθια του χούφτα μου , το φραγκόσυκο ενως δυνατού Έρωτα , κομμένο απο το πιο απόκρημνο σημείο , των΄Τοιχών της Λογικής . Και δεν θα το κάνω απο έλλειψη ταπεινότητας , αλλα απο σεβασμό σε αυτό το σπαθί και αυτόν τον Άγιο Έρωτα , που μου άνοιξαν τον δρόμο , μέχρι εδώ . Σε αυτά τα δυο , που ήτανε η πιο βαθιά νηστεία μου . Η πιο δυνατή προσευχή μου . Και αν είναι να αφήσω την ζωή μου σε τουτη την Πηγή, σε τουτη την μετάληψη , Χαλάλι .
Την Πρώτη ,σαν δοκίμασα της δόξας τα σκαλιά να ανέβω,απομυζώντας του αδύναμου την σκλαβιά.
...
Την Δεύτερη , σαν έκανα τον χολωμένομπρος τον παράλυτο και τον σακατεμένο.
... Την Τρίτη, σαν διάλεξα την ευκολία , ενώ μπορούσα να διαλέξω δυσκολία.
...
Την Τέταρτη , σαν διέπραξα μια αμαρτία ,παίρνοντας τα λάθη άλλων για δικαιολογία.
...
Την Πέμπτη ,σαν υπάκουσα όντας δειλός , και κόμπασα μετά πως ήμουν δυνατός.
...
Την Έκτη ,σαν σήκωσα τα ρούχα λίγο ψηλά , τις λάσπες της ζωής για να αποφύγω.
... Την Έβδομη ,σαν τον θεό εξύμνησα κι όλους τους ύμνους αρετή θεώρησα
. Χαλίλ Γκιμπράν
Ούτως ή άλλως , η επίγνωση του αν οι πράξεις μας είναι τιμωρία προς την ανώτερη φύση μας ή οχι , αυτή και μόνο αυτή και όχι οι πραξεις μας , χτίζει την κόλαση ή τον παράδεισο που ήδη ζούμε στο Όσιο Τώρα. Δεν μας τιμωρεί κανεις θεος με κόλαση ή μας επιβραβευει με κανενα παραδεισο . Εμεις είμαστε οι θεοί του εαυτού μας και με την καθε μας ανασα , χτίζουμε ή αποδομούμε την κόλαση του εαυτού μας , ειτε το θελουμε είτε όχι . Αυτός απλά , θα πάρει την ... Δευτέρα Πάρουσια μας και θα μοιράσει τα τετράδια της Ζωής μας διορθωμένα . . Τρελός του Χωριου
Η υπέροχη διαδικασία , του να γίνουμε αυτο που δεν είμαστε . Του να νιώσουμε αυτό που δεν εχουμε καταφέρει να φτάσουμε , βασιζόμενοι οχι στις ρίζες της ανασας και στον κορμό της εξέλιξής μας , αλλα στην αλαζονεία και τον εγωϊσμό της ανθρώπινης φύσης μας. Τον εγωϊσμό του να πεταμε ολόκληρο το τόξο της ΥπΑρξης μας , εκεί που στοχεύει το βέλος του νού μας .
Τότε είναι που η πτΗση , αλλάζοντας ενα μόνο της γράμμα , μας αποβάλλει απο την καθαρότητα του ουρανού της , που προσπαθήσαμε τόσο βέβηλα να κερδίσουμε . Ετσι , η πτΗση , γίνεται πτΩση .
Ομως ακόμα και εκει , στην πτΩση , η Αγία Αρχή , δεν μας στερεί την εξέλιξη . Δένει την πορεία μας , με το " ω " , το γράμα της κίνησης , της επανάληψης , της προσπάθειας ελπίζοντας , πως θα εχουμε μάθει απο τον πόνο της προηγούμενης πτΗσης , πως τα φτερα του εγωϊσμού ειναι πτωτή εύνοια και πως πρέπει να καταΛάβουμε κάποια στιγμή την διαφορετικότητα του ρόλου των Βελών του Νού μας και του Τόξου της Υπαρξής μας .
Αν κατανοήσουμε αυτή την Σπουδή , του να μπορεί να ταξιδεύει η συνειδητότητα μας μαζί με το καθαρο φώς του βέλους της νόησης μας , χωρίς όμως να χανουμε την αίσθηση των ριζών της ύπαρξής μας ούτε στιγμή , τότε θα γίνουμε ... Σπουδαίοι ;) .