Πήγα στον ποταμό για να ψαρέψω . Έριξα την πετονιά και περίμενα , χαζεύοντας τις πρώτες ακτιδες του Ηλιου . Καθόμουν δίπλα στα βοτσαλα , και τα άφηνα να μου μιλουν με την σιωπή ,για την Σιωπή . Οπως ποτέ . Οπως πάντα Τσίμπησε κάτι . Κοιτάζω στο νερό και βλέπω πως είχα πιάσει την μορφή μου, την μορφή σου που με κοιτούσε θυμωμένα , γιατι την έβγαλα απο την κρυψώνα του Ποτέ της . Και τότε το άκουσα . Είμαι σίγουρος . Άκουσα το Ψέμα να γλιστρά μέσα στα νερά και να γελάει. Αχ και να το εβλεπα . Πήρα την πιο σκληρή πέτρα που βρήκα . Την πέταξα μέσα στον ποταμό .
"Πρέπει να το σκοτώσω " φώναξα με μανία . Πέταξα κι άλλη ,κι άλλη . Και κάθε φορά το Ψέμα ,γελουσε και φώναζε μέσα απο το στόμα της πέτρας "Μου... " , "Σου..." , "Του... " Έπιασα μια τελευταία πέτρα για να την πετάξω .
Ήταν τόσο σκληρή , κλειστή . Άκαρπη απο χαρά . Σαν ενα αυγό που υπομονετικά εδώ και χρόνια εκκολάπτει αλήθειες και τιποτα δεν αντεχει να φυτρωσει πανω της . "Μου μοιάζεις" της είπα , "Σιγά μην σε χαραμίσω στο Ψέμα " . Μου χαμογέλασε . Την πήρα στην αγκαλιά μου απαλά , μην σπάσει το τσόφλι και έχουμε άλλα και την πήγα στο Χωριό , να την βλέπουν να με φοβούνται οι χωριανοι , να με αφήνουν ήσυχο , καθώς την γυαλίζω ,καταμεσής στην πλατεία. Όσο για το Ψέμα , κοιτάξου μεσα εδώ .... ΝΑ ΤΟ. Το βλέπεις ;
Τα παραμύθια να συσχετίζουν την καλοσύνη και την εξυπνάδα
με έναν συγκεκριμένο τύπο μορφής .
Τους ανθρώπους να ζουν κάτω από την δικτατορία της εικόνας
και να γίνονται οι ίδιοι , κάθε ημερα ,
θήτες αλλά και θύματα .
Σημασία όμως τελικά ,
ΔΕΝ ΈΧΕΙ
το τί οι άλλοι πιστεύουν ,
αλλά
ΤΟ ΤΙ ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ ΕΜΕΊΣ
ΝΑ ΟΡΊΖΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΌ ΜΑΣ .
Οι βασικές ανάγκες του ανθρώπου είναι πέντε
Σωματικά ΤΡΟΦΉ ,ΈΝΔΥΣΗ ,ΣΤΈΓΗ
και ψυχικά ΠΡΟΣΤΑΣΊΑ , και ΣΗΜΑΝΤΙΚΌΤΗΤΑ
Και τα πέντε αυτά , πρέπει να πηγάζουν από εμάς
Εμείς να βρούμε τροφή εμείς να προφυλάξουμε το σώμα μας , εμείς να βγούμε ένα μέρος να καλυφθουμε απο τις καιρικές συνθήκες .
ΕΜΕΊΣ να νιώθουμε πως μπορούμε να προστατεύσουμε τον εαυτό μας
επειδή έχουμε αποκτήσει , γνώση , επίγνωση και ικανότητες να ανταπεξελουμε σε όλες τις συνθήκες .
Και μετα απο όλα αυτα , να νοιώθουμε αρκετά δυνατοί ,
αρκετά σημαντικοί ,
για να προσφέρουμε και σε αυτούς που αγαπάμε ,
καλύτερες συνθήκες και γνώσεις .
Πως καταντήσαμε τελικά ως κοινωνία ;
Την προστασία την κάναμε κτητικότητα . Νομίζουμε ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΣΗΜΑΣΊΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΊΜΑΙ ΑΛΛΆ ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΈΧΩ , και πουλαω και την ψυχη μου για να ΕΧΩ .
Την σημαντικότητα την κάναμε σπουδαιότητα .Ειμαστε πια σιγουροι πως ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΣΗΜΑΣΊΑ ΤΟ ΤΙ ΕΊΜΑΙ , ΑΛΛΆ ΤΟ ΤΙ ΠΙΣΤΕΎΟΥΝ ΟΙ ΆΛΛΟΙ ΠΩΣ ΕΊΜΑΙ και κάνω τα παντα γι αυτο.
Και να που καταλήξαμε τελικά τους εαυτούς μας σε ενα αδιέξοδο (ή όπως το ονομαζουν οι αγγλοι "Τελος Θανάτου " ),
αφου ακούμε τον εγωισμό μας να λέει "οταν ξαποστηλεις αυτούς που σου χαλανε την αισθητικη , οταν ζεις περισσότερο σαν κακομαθημένο εξάχρονο μεσα σε μια ζωή γεματη ΘΕΛΩ και ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΤΗΝ ΚΟΠΑΝΑΩ , και οταν τελικά μπουν ολα στην τάξη που εσυ θες, τοτε θα βρεις την γαλήνη σου "
και δεν ακουμε την ψυχη μας που λέει " οταν βρεις την γαλήνη σου ΤΟΤΕ θα μπουν ολα σε τάξη απο μόνα τους "
Ακούγοντας τον Παππου Καζαντζάκη να μου φωνάζει απο την άβυσσο
"Ν’ αγαπάς την ευθύνη να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω"
ζητάω συγνώμη εκ μερος όλου του κόσμου . Εκ μερους δισεκατομμηριων ανθρώπων που φοβούνται την δική τους ασχήμια μεσα απο την εικόνα κάποιων άλλων και εκτελούν καθημερινά με πολλους τρόπους , την διαφορετικότητα .
Μου είναι ακόμα όμως δύσκολο να ζητήσω συγνωμη , εκ μέρους αυτων που την εκμεταλλεύονται , που αρπάζουν απο αυτην ότι μπορουν αναλλασοντας ψέμα με αληθεια και μετά κρύβονται , σαν τα αγριμια της νύχτας , βαθια μεσ΄τις φωλιές τους , τρωγοντας μια απο τον φόβο τους και μια απο τα συναισθηματα που εχουν ξεσκισει . Συγχώρα με Παππου , που δεν εχω καταφέρει να ανοιξω ακομα τοσο την καρδια μου .
