Ενα παιχνίδι του Blogοκοσμου κέντρισε το ενδιαφέρον μου Εχει να κάνει με το να αναρτήσουμε το τι γράφει η σελιδα 123 του κοντινότερου βιβλίου μας (αυτού που έχει το λιγοτερο 124 σελίδες βέβαια ) ή καποιο κομμάτι της. Εψαξα στην 123 σελίδα λοιπόν και την βρήκα κένή. Ομως πάνω στην λευκή επιφάνειά της που ήταν για να γράφει ο αναγνώστης σημειώσεις ,υπήρχε σκόνη .Σκόνη που από μόνη της έγραφε πάνω στο τίποτα ,ένα ποίημα.
.
Σκόνη
Λυπάμαι τις νοικοκυρές έτσι που αγωνίζονται κάθε πρωί να διώχνουν απ' το σπίτι τους τη σκόνη Σκόνη, ύστατη σάρκα του άσαρκου. Σκούπες, σκουπάκια, ρουφηχτήρια, φτερά, τιναχτήρια, ξεσκονόπανα, κουρελόπανα, κλόουν, θόρυβοι και τρόποι ακροβάτες μαστίγιο πέφτουν οι κινήσεις πάνω στην κατοικίδια σκόνη. Κάθε πρωί μπαλκόνια και παράθυρα ακρωτηριάζουνε μια δράση και μιαν έξαψη. Ασώματα κεφάλια χοροπηδάνε σαν γιο-γιο, χέρια εξέχουν και σφαδάζουν σαν κάτι να τα σφάζει από μέσα Σπασμένα σώματα μισά που τα πριόνισε το σκύψιμο Άλλο ένα σπάσιμο του ολόκληρου. Όλο σπάει αυτό, πριν καν υπάρξει σπάζει και σα να είναι γι' αυτόν ακριβώς το σκοπό, για να μην είναι. Ολόκληρη ζωή σου λέει ο άλλος. Από πού ως πού ολόκληρη μ' ένα σπασμένο πάντα μέτρο που κρατάτε και μετράμε; Αξιολύπητη λέξη το ολόκληρο σωματώδης, αλλοπαρμένη περιφέρεται γι' αυτό τη φωνάζουν τρελλή τα μπατίρια μεγέθη. Τινάγματα, τινάγματα να φύγει η σκόνη απ' τις ρηχές να φύγει κι από τις βαθιές φωλιές του ύπνου σεντόνια και σκεπάσματα Εκείνες οι φορές όπου πετάγεται το σώμα τρομαγμένο νύχτα κι ουρλιάζει θέ μου μικραίνω θα τιναχτούν κι αυτές σα σκόνη. Σκόνη η ελάττωση κι ο τρόμος και πώς δεν τα αντέχω τα τινάγματα του μέσα βίου έξω. Πρησμένα μαξιλάρια του ύπνου φριχτά γρονθοκοπιούνται και φοβάμαι, τρέμω μη γίνουνε ζημιές είναι οι κρυστάλλινες διαθήκες των ονείρων εκεί μέσα. Όλα τα όνειρα όνειρο τα κληρονομεί και άνθρωπος κανένα Τρέμω τέτοια παγκόσμια αποκλήρωση, δεν το αντέχω να τινάζεται σα σκόνη. Χτυπήματα χαλιών να βγεί η σκόνη απ' των σχεδίων τις φωλιές να γκρεμιστεί απ' τα γεφύρια των χρωμάτων Κι ο γρήγορος βηματισμός, ο τρελαμένος πέρα δώθε μεσ' στο σπίτι μεσ' τη ρηχή εμπιστοσύνη των χαλιών να μην ακούν οι αποκάτω τι βαδίζει να μην ακούνε τι δε συμβαδίζει θα τιναχτεί κι αυτός σα σκόνη και πώς δεν τα αντέχω τα τινάγματα του μέσα βίου έξω. Λυπάμαι τις νοικοκυρές, τον άγονό τους κόπο, δεν φεύγει η σκόνη δεν στερεύει. Κάθε που πάει ο καιρός, καιρό να συναντήσει καινούργια συμφωνία σκόνης κλείνεται. Οι προφυλάξεις απ' αυτήν, το σταθερό κι η καθαριότης, μέσα επιστροφής της ....
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
.
Απο τα αγαπημένα μου ποιήματα που επέλεξα επίτηδες να το γράψω σαν πεζό .Η μαγεία κρύβεται στο Λόγο και την σιωπή του και όχι στο μέτρο .
.
Σκόνη
Λυπάμαι τις νοικοκυρές έτσι που αγωνίζονται κάθε πρωί να διώχνουν απ' το σπίτι τους τη σκόνη Σκόνη, ύστατη σάρκα του άσαρκου. Σκούπες, σκουπάκια, ρουφηχτήρια, φτερά, τιναχτήρια, ξεσκονόπανα, κουρελόπανα, κλόουν, θόρυβοι και τρόποι ακροβάτες μαστίγιο πέφτουν οι κινήσεις πάνω στην κατοικίδια σκόνη. Κάθε πρωί μπαλκόνια και παράθυρα ακρωτηριάζουνε μια δράση και μιαν έξαψη. Ασώματα κεφάλια χοροπηδάνε σαν γιο-γιο, χέρια εξέχουν και σφαδάζουν σαν κάτι να τα σφάζει από μέσα Σπασμένα σώματα μισά που τα πριόνισε το σκύψιμο Άλλο ένα σπάσιμο του ολόκληρου. Όλο σπάει αυτό, πριν καν υπάρξει σπάζει και σα να είναι γι' αυτόν ακριβώς το σκοπό, για να μην είναι. Ολόκληρη ζωή σου λέει ο άλλος. Από πού ως πού ολόκληρη μ' ένα σπασμένο πάντα μέτρο που κρατάτε και μετράμε; Αξιολύπητη λέξη το ολόκληρο σωματώδης, αλλοπαρμένη περιφέρεται γι' αυτό τη φωνάζουν τρελλή τα μπατίρια μεγέθη. Τινάγματα, τινάγματα να φύγει η σκόνη απ' τις ρηχές να φύγει κι από τις βαθιές φωλιές του ύπνου σεντόνια και σκεπάσματα Εκείνες οι φορές όπου πετάγεται το σώμα τρομαγμένο νύχτα κι ουρλιάζει θέ μου μικραίνω θα τιναχτούν κι αυτές σα σκόνη. Σκόνη η ελάττωση κι ο τρόμος και πώς δεν τα αντέχω τα τινάγματα του μέσα βίου έξω. Πρησμένα μαξιλάρια του ύπνου φριχτά γρονθοκοπιούνται και φοβάμαι, τρέμω μη γίνουνε ζημιές είναι οι κρυστάλλινες διαθήκες των ονείρων εκεί μέσα. Όλα τα όνειρα όνειρο τα κληρονομεί και άνθρωπος κανένα Τρέμω τέτοια παγκόσμια αποκλήρωση, δεν το αντέχω να τινάζεται σα σκόνη. Χτυπήματα χαλιών να βγεί η σκόνη απ' των σχεδίων τις φωλιές να γκρεμιστεί απ' τα γεφύρια των χρωμάτων Κι ο γρήγορος βηματισμός, ο τρελαμένος πέρα δώθε μεσ' στο σπίτι μεσ' τη ρηχή εμπιστοσύνη των χαλιών να μην ακούν οι αποκάτω τι βαδίζει να μην ακούνε τι δε συμβαδίζει θα τιναχτεί κι αυτός σα σκόνη και πώς δεν τα αντέχω τα τινάγματα του μέσα βίου έξω. Λυπάμαι τις νοικοκυρές, τον άγονό τους κόπο, δεν φεύγει η σκόνη δεν στερεύει. Κάθε που πάει ο καιρός, καιρό να συναντήσει καινούργια συμφωνία σκόνης κλείνεται. Οι προφυλάξεις απ' αυτήν, το σταθερό κι η καθαριότης, μέσα επιστροφής της ....
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
.
Απο τα αγαπημένα μου ποιήματα που επέλεξα επίτηδες να το γράψω σαν πεζό .Η μαγεία κρύβεται στο Λόγο και την σιωπή του και όχι στο μέτρο .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου