Αταξίες

.

Μικρό παιδάκι ο Έρωτα ,

τραβά από το χέρι την μάνα Ύπαρξη σε όλα τα φανταχτερά ,

κενά (συνήθως) και μη,

που του κινούν το ανώριμο ενδιαφέρον του.

Γκρινιάζει ,κλαίει και χτυπιέται όταν δεν παίρνει το παιχνίδι που θέλει ,

ενώ πηδάει από χαρά όταν το κρατά στην αγκαλιά του .

Για λίγο .

Μετά το σπάει για να δει πως δουλεύει.

Βαριέται .

Θέλει κι άλλο.
Η γιαγιά Αγάπη όμως ,το μαλώνει.

Δεν παίζουν έτσι με τις καρδιές των άλλων ,του λέει.

Γιατί η θάλασσα που κρύβει η κάθε καρδιά ,

μπορεί να σε ταξιδέψει μακριά ,

αλλά και να σε πνίξει .

Και πάντα ,

η πιο άγρια θάλασσα ,

είναι αυτή που έχουμε στην καρδιά μας.
.
.
Με αυτα τα λόγια με νανουριζει παντα η μανα Υπαρξη ,οταν κουρασμένος απο της αταξίες που έκανα όλη την ημέρα κουρνιάζω στην αγκαλιά της νυσταγμένος. Πόσες συγνωμες κι αν δεν της οφείλω ;

.

.

.