Κρατώ ;

.

.

Σιωπή κρατώ,

κοιτάζοντας τα μάτια σου ,

να μην ταράξω

την κρυστάλλινη επιφάνεια

της θάλασσας,

που αντέχει μεσα τους .

Χωρίς ορίζοντες .

Μια θάλασσα φτιαγμένη

από μια χούφτα άμμο ,

που κλέψαμε μαζί ,

θυμάσαι ;

απ' την κλεψύδρα του θεού.

Και ενα κοχύλι ,

που μας έδωσε σαν τιμωρία

για να ορίζει ως προσδόκιμο ,

τον ήχο

της αυταπάτης της.

Κραυγή κρατώ,

δουλεύοντας σκληρά

το πύρινο αλέτρι των Ηδωνών

για να οργώνω τις αισθήσεις σου .

Και όμως.

Περίμενα να ανθίσει Φως,

από τις πληγές που έσπειρε η ανάσα μου

και πότισε το βαθύ σου "Ναι" .

Αυτό το πνιγμένο στα χείλη ,

λίγο πρίν στάξει σαν "Ισως" στην Καρδιά.

Εσένα ... ,

δεν κρατώ.

Ίσως γιατί οι χούφτες μου

είναι γεμάτες απο Αλήθειες .

Γι αυτό και δεν σε κράτησα ποτέ .

Γιατί αν σε όριζα

θα χανες τα φτερά σου ,

και εγώ τον ουρανό μου.

Σώπασε τώρα και άκου .

Οχι εμένα .

Τα αστέρια που στάζουν Φώς.

Μικρές σταγόνες "Μη"

που ραγίζουν το "Οχι" της Νύχτας.

Σωπα και άκου .

Οχι εμένα .

Την βαριά ανάσα της Γής

καθώς γεννά Ζωή .

Το πρώτο τραγούδι ,

αρώματα ψιθυριστά ,

των ανθισμένων υπάρξεων.

Ακου .

Οχι εμένα .

Τα συναισθήματα ,

που λέγονται πίσω από τα λόγια .

Οι κραυγές πίσω από τα βλέμματα

Τα ραγίσματα της ψυχής

πίσω από τα αγγίγματα

Και όταν μάθεις

να ακούς την Σιωπή ,

μέσα σε όλα αυτά ,

τότε θα μάθεις να ακούς

και εμένα

.

.

.

.

.

Από την Συλλογή μου