ΔΗΜΟΣΙΟ-ΓΡΑΦΙΚΉ ΠΟΊΗΣΗ

Γεμισε το διαδίκτιο με Πρωτοσέλιδα συναισθήματα. 
Χωρίς Μέτρο .
Xωρίς την ευλογία της Αγιας Γεωμετρίας . 

Παντου παρουσιασεις νεων βιβλίων λογοτεχνιας και ποιησης , 
απο ανθρωπους με εμπνεση 
με θειο χαρισμα , 
γεματους γνωση και αναγκη να γίνουν πρεσβευτες της όργής του κοσμου .
Αλλοι , που ποθουν να γίνουν εκφραστές των ερωτων τους , και άλλοι των ονειρων της γεννιας του Ανεκφραστου Ανθρωπου .
Σκέφτομαι ομως . 

Γιατί Ο Πλάτων πέταξε τους ποιητές έξω απο την Πολιτεία του ; 
Δεν είχαν θεση στο ιδεώδες πολίτευμα του.
Γιατί αραγε ; 
Είδε πως οι περισσότεροι που χρίζουνν εαυτόν ποιητη , δεν Ποιούν . 
Είναι απλά , δημοσιογραφιάδες συναισθημάτων .
Δημαγωγοί φορτησεων , και μικροπωλητές ονείρων .  
Το να παρασυρθείς απο ενα ποτάμι συναισθημάτων 
και να γράψεις τις εμπειρές σου είναι άλλο , 
και άλλο να εχεις την Δυναμη την δομική Γνώση και το Αισθος , 
με αυτό το ποτάμι να αρδεύσεις τις ψυχές των ανθρωπων 
και να τις κανεις να ανθίσουν . 
Αυτό ειναι Ποίηση .

Ποιητής είναι αυτός που με τον λόγο του , θεμελιώνει ψυχές .
Γεωμετρεί πάνω στον Νου του Αιώνιου Ανθρώπου ,
και όχι αυτός που προσπαθει να κολακεύσει την κατώτερη ζωωδη φύση  
με κραυγές πόνου ,ιαχές αγανακτησης για την αδικη ζωή , και αναστεναγμούς οίστρου . 
Ο ποιητης σπάει τις λέξεις όπως ο λιθοξόος τις πέτρες .
Τις πελεκαει και τις φέρνει ακριβώς εκει που πρέπει ,
για να χτίσει , νεους ναους σκέψης ,
νεα θυσιαστηρια πράξης , 
νεα αγάλματα του θεού Ερωτα ,
ως Αγιο Λόγο της Ενωσης ,
και όχι ως ξενιστή Λαγνείας . 
  ΚΑι αφου δομίσει την νεα αυτή πολιτεία , 
πρέπει να κόψει τις φλέβες του , 
για να γεμίσει τα ποτήρια των κατοίκων της με το αίμα του . 

Να τεντώσει τον λαιμό του στο κρύο μάρμαρο  
προσφέροντας τον εαυτό του  σαν το πρώτο σφάγιο ,
θυσεια στον θεό του Αγνου φωτός και της Λυκειας Γνώσης . 

Ο Ποιητής στη αγκαλιά του κρατά τον Αιώνιο Άνθρωπο .

Του μαθαίνει τα πρώτα του βήματα .
Του διδάσκει τις πρώτες του λέξεις . 
Γι αυτό και όταν μεγαλώνει ο Αιώνιος Άνθρωπος , 
μετα απο χιλιάδες χρόνια πόνου διδασκαλίας και κούρασης ,
δεν θυμάται , και δεν αγαπά , ουτε τους δημοδιογραφιαδες των συναισθημάτων ,
ούτε τους πνευματικούς ανθρώπους που πουλάνε την γνώση στα πανέρια  , ουτε τους μεγάλους επιστήμονες των μικρων προσδοκιών ,  ούτε τους δημιουργούς των αμύθητων περιουσιών . 
Μετα απο χιλιάδες χρόνια , τους μόνους που ακόμα θυμάται και λατρεύει , 
είναι τους Ποιούς του Πνευματος και του Λόγου .
Τους Μήστες που με τα νυχια τους εγδερναν ακαταπαυστα την τεχνη τους,
 μεχρι να την κανουν γνώμονα ,
για να εξελίξουν την επι του στήμονος ανθρώπινη φύση . 
Αυτοι είναι που πρέπει να ονομάζονται επιστήμονες και όχι οι ποταποι εργολάβοι του ανθρώπινου πόνου και ανάγκης . 

Οι Μύστες  που σμηλευσαν με την σκέψη τους τον ΑΙΩΝΙΟ ΑΝΘΡΩΠΟ, 
οι Ποιητες που του εδωσαν Μορφή με την Θεϊκή Γεωμετρία του λόγου τους ,
αυτοι δηλαδή που τον ΜΌΡΦΩΣΑΝ  και θα συνεχίζουν να τον μορφώνουν ,
αυτοι μονο θα μείνουν ΑΘΑΝΑΤΟΙ .
Μονο αυτοι μετα απο εκατονταδες χρόνια ,άξια θα ονομαζονται  ΠΟΙΗΤΕΣ