Το συνάχι του γουρουνιού ή επιστημονικά η γρίπη των χοίρων

  Ήρθε πάλι η γριά τρέλα μου εχθές το βράδυ . 

Ετρεξα αμέσως στην αγκαλιά της .

 Έπαιζα τόσες μέρες στις αλάνες της Λογικής 

και είχαν κουραστεί τα πληγωμένα μου πόδια

 από τις πέτρες του Πρέπει και τα χώματα του Θέλω.

 Κουλουριάστηκα στην αγκαλιά της ,

 ακούμπησα το κεφάλι μου στο στήθος της ,

 και ακούγοντάς τους ρυθμούς της καρδιάς της ,

 ταξίδευα στα λόγια 

και τα απαλά της χάδια στα μαλλιά μου.

 Προτίμησε εχθές να μου πεί ενα παραμύθι . 

Μια ιστορία που επαναλαμβάνεται στην Ιστορία

 ξανα και ξανα , 

ακριβώς η ίδια 

μόνο με διαφορετικούς ήρωες

κάθε φορά.

   Μια φορά και ενα καιρό ,

ήταν ενας Μεγάααλος κήπος με ζώα πουλιά λουλούδια ,

 και δέντρα . 

Άυτός ο κήπος δεν είχε πόρτες για να φύγει τίποτα .

 Ολα όσα γεννιόνταν μεσα σε αυτήν την αυλή

 έπρεπε και να πεθάνουν οταν ερχόταν η ώρα ,

 εκεί μέσα. 

Εκεί λοιπόν υπήρχαν και δέκα άνθρωποι .

 Δεν τους έλλειπε τίποτα . 

Οι δέκα έγιναν είκοσι , και αυτοι σαράντα .

 Πάλι στον κήπο έβρισκαν ότι ηθελαν 

ομως με λίγο παραπάνω κόπο .

 Αλλοι ηταν πιο άπληστοι ,

 αλλοι πιο εγκρατείς

 όμως πάλι ολοι ζουσαν καλά.

Εφτασαν όμως μετά από χρόνια 

να γίνουν εκατόν πενήντα

 και οι εικοσι από αυτούς

 να έχουν μάθει να μην σέβονται τον κήπο 

και να καταναλώνουν σαν να ήταν εκατό .

 Οι εκατόν τριάντα πεινούσαν 

αφού δεν εμενε πιά τροφή και νερό από την σπατάλη

ενώ οι εικοσι ήθελαν να καταναλώνουν κι άλλα 

Οι εκατόν τριάντα άρχισαν να απειλούν

 αφού δεν είχαν επιλογη παρά μόνο τον θάνατο .

 Οι πεντε πιο άπληστοι από τους εικοσι

 άρχισαν να κλεβουν απο τους δεκαπέντε αδελφούς τους 

για να δώσουν στους 130 

για να μην κινδυνεύουν 

και να φάνε παραπάνω και οι ίδιοι. 

Όμως αυτοί οι δεκαπέντε στην ίδια τους την οικογένεια 

άρχισαν να τους μισούν ,

 έτσι αυτοι οι πιο άπλιστοι πέντε ,

 βρέθηκαν σε αδιέξοδο 

αφου έξω από το σπίτι τους 

130 πεινασμένοι ήθελαν να τους κατασπαράξουν 

και μέσα στο σπίτι τους 

δεκαπέντε αδέλφια τους 

τους μισούσαν 

και ήταν έτοιμοι να τους καταρρίψουν από το βάθρο τους .

 Ετσί μαζεύτηκαν αυτοι οι πέντε 

και έκαναν επίκληση 

για να βρούν την είσοδο του δρόμου 

 στόν μάυρο άγγελο  .

 Αυτόν που θέριζε ,

 κάθε τί που μαραινόταν 

ή επρεπε να μαραθεί στον κήπο.

 Εσκαψαν βαθιά 

πολύ 

για να βρουν την σπηλιά  του 

και οταν αυτός τους μυρίστηκε , 

και έστρεψε το τρομερό του βλέμμα πρός αυτους. 

Αυτοί επεσαν γονατιστοί 

και με κλάματα στα ματια 

τρέμοντας από τον φόβο .

Ομως τότε εμφανίστηκε από τις σκιές

 η αδελφή του Μαύρου αγγελου. 

Μια κακάσχημη γριά 

που της ετρεχαν σάλια απο το στόμα ,

με ραμμένα μάτια και πρόσωπο,

 καμπουριασμένη και ισχνή

 σε σημείο που να φαίνονται τα κόκαλά της

 και ίσα ίσα να τα καλύπτει τό γέρικο 

μα και σαπισμένο δέρμα της . 

Η Απληστία 

Μην του σκοτώσεις του λέει .

 Οι ψυχές αυτών των πέντε ειναι δικές μου.

 Ασε να ακουσουμε γιατί ήρθαν τόσο δρόμο 

σκάβοντας στην μαύρη πλευρά του μυαλού . 

Θέλουμε είπαν αυτοί τρέμοντας , 

να μας βοηθήσεις

 ό Μεγάλε Αγγελε του θανάτου ,

 να απαλλαγούμε από οσους περισσότερους γίνεται 

από τα αδέλφια μας μα και τους υπόλοιπους , 

όμως με εναν τρόπο

 που να μήν κατηγορήσουν εμάς ότι το κάναμε.

 Ο Μαύρος άγγελος γέλασε . 

Κατάλαβα αμέσως την πονηρή τους σκέψη , 

κοίταξέ στα μάτια την αδελφή του , 

και μετά τους είπε 

‘Εχω κάτι που θα σας βοηθήσει.

 Έσκυψε , 

πήρε στα χέρια του ενα μικρό κλαδί 

και το φύσηξε απαλά.

 Αμέσως αυτό έγινε ένα μαύρο

 μικρό γυαλιστερό φίδι ,

 που όταν άνοιξέ τα μάτια του 

είχε το ίδιο χρώμα με αυτό που εσταζε αίμα ,

 του αγγέλου . 

῾Αυτο το φίδι῾τους είπε , 

θα το αφήσετε στο σπίτι σας . 

Οταν δαγκώσει όσους θέλετε , 

πρέπει να το πιάσετε και να μου το φέρετε πάλι πίσω ,

 αλλιώς θα σκοτώσει και εσάς. ῾

   Η Απληστία τους συνόδευσε μέχρι πίσω στόν κήπο 

και προσφέρθηκε να κρατά αυτή το φίδι .

 Απερίσκεπτοι αυτοί , 

της είπαν να το αφήσει , 

αναλαμβάνοντας την ευθύνη στις δικές τους ψυχές

 για τον θάνατο που θα έσπερνε. 

   Η Τρέλλα μου με κοίταξέ στα μάτια ,

 με ειδε που είχα βουρκώσει και φοβηθεί 

και μου είπε

 ‘Πρόσεχε παιδί μου ,

 γιατί το φίδι αυτό

 εχεί αφεθεί σκόπιμα από εργαστήρια 

και τα επόμενα χρόνια

 θα σπείρει θάνατο σε εκατομμύρια ανθρώπους .

 Ανθρώπους που άρχισαν να ονειρεύονται μια καλύτερή ζωή 

και ξεκίνησαν να την απαιτούν. 

Το φίδι αυτό 

θα φτάσει και θα συρθεί κάποτε και στα δικά σου πόδια ,

 σε τούτα εδω τα εδάφη 

για να σκοτώσει και κάποια από τα αδέλφια τους. 

Τότε θα το καλέσουν πίσω . 

Ομως θα έχουν  την δύναμη να το σταματήσουν ;

.

.

Αφήνω εδώ ένα τριαντάφυλλο 

για όλους αυτους που έφυγαν ή  που θα φύγουν άδικα

 από αυτή την Νέα κατάρα που εφηύρε το Ανθρώπινο μυαλό

.

.

.

Ακούγεται το Iguazu του Gustavo Santaolalla

.

.

.

.

Να εχετε ενα καλό Bealtaine

   Ανάψτε φωτιές στις κορυφές των λόφων και των βουνών .

Φέρτε Δρυίδες τα κοπάδια ανάμεσά τους για να εξαγνιστουν .

Περάστε ολοι πηδώντας από πάνω τους. 

Χορεύουν και τα τουάθα ντε Νταναν και όλα τα υπόλοιπα Aes sidhe , 

μαζί μας γύρω από την φωτιά ,

 σε τούτη την γιορτή της ζωής.

Ακριβώς στην μέση

μεταξύ εαρινής ισημερίας

και θερινού ηλιοστασίου , 

καλέστε την ζωή που ανθίζει στις πόρτες των σπιτιών

 με λίγα κλαδιά φλαμούρι ή κράτεγο..

Αυτή είναι η Πρωτομαγια .

Μια γιορτή της ζωής

που χλευάζει τον Θάνατο.

.

.

Ακούγεται το The Silencer των Lisa Gerrard και Pieter Bourke 

.

.

.

Παίρνω , περνώ ή προσπερνώ ;

Όποτε ακούω αυτή την γυναίκα ,

 απλά σιωπώ ,

υποκλινόμενος μπροστά στην διάνοια της 

και στην σοφία του Δωρικού της Λόγου.  

.

.

.

Περπατώ και νυχτώνει. 

Αποφασίζω και νυχτώνει. 
Όχι,δεν είμαι λυπημένη. 

Υπήρξα περίεργη και μελετηρή. 
Ξέρω απ'όλα.Λίγο απ'όλα. 
Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται, 
πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε. 
Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων 
μ'ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς. 
Όχι δεν ειμαι λυπημένη. 

Πέρασα μέρες με βροχή, 
εντάθηκα πίσω απ'αυτό 
το συρματόπλεγμα το υδάτινο 
υπομονετικά κι απαρατήρητα, 
όπως ο πόνος των δέντρων 
όταν το ύστατο φύλλο τους φεύγει 
κι όπως ο φόβος των γενναίων. 
Όχι,δεν είμαι λυπημένη. 

Πέρασα από κήπους,στάθηκα σε συντριβάνια και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν 
σε αθέατα αίτια χαράς. 
Και μικρούς ερωτιδείς,καυχησιάρηδες. 
Τα τεντωμένα τόξα τους 
βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα. 
Είδα πολλά και ωραία όνειρα 
και είδα να ξεχνιέμαι. 
Όχι,δεν είμαι λυπημένη. 

Περπάτησα πολύ στα αισθήματα, 
τα δικά μου και των άλλων, 
κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσα τους 
να περάσει ο πλατύς χρόνος. 
Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα. 
Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα 
και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα. 
Έλαβα κάρτες σύντομες: 
εγκάρδιο αποχαιρετιστήριο από την Πάτρα 
και κάτι χαιρετίσματα 
απο τον Πύργο της Πίζας που γέρνει. 
Όχι,δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα. 

Mίλησα πολύ.Στους ανθρώπους, 
στους φανοστάτες,στις φωτογραφίες. 
Και πολύ στις αλυσίδες. 
Έμαθα να διαβάζω χέρια 
και να χάνω χέρια. 
Όχι,δεν είμαι λυπημένη. 

Ταξίδεψα μάλιστα. 
Πήγα κι από εδώ,πήγα και από εκεί... 
Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος. 
Έχασα κι από εδώ,έχασα κι από κεί. 
Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα 
κι από την απροσεξία μου. 
Πήγα και στη θάλασσα. 
Μου οφειλόταν ένα πλάτος.Πές πως το πήρα. 
Φοβήθηκα τη μοναξιά 
και φαντάστηκα ανθρώπους. 
Τους είδα να πέφτουν 
από το χέρι μιας ήσυχης σκόνης, 
που διέτρεχε μιάν ηλιαχτίδα 
κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης. 
Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες 
ορθόδοξης ερημιάς. 
Όχι,δεν είμαι λυπημένη. 

Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα. 
Και δεν μου έλειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα. 
Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια, 
σκοτεινή,με ακόνισε. 
Όχι,δεν είμαι λυπημένη. 

Όσο μπόρεσα έφερ'αντίσταση σ'αυτό το ποτάμι 
όταν είχε νερό πολύ,να μη με πάρει, 
κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό 
στα ξεροπόταμα 
και παρασύρθηκα. 

Όχι,δεν είμαι λυπημένη. 
Σε σωστή ώρα νυχτώνει.

.

.

.

Πάθη . Σταύρωση ή Ανασταση ;

Η κάθε ομάδα ανθρώπων έχει ταυτίσει την ζωή του Χριστού και κυρίως το τέλος αυτής , 

με τον δικό της τρόπο σκέψης.

Ας δούμε μερικές

   Πως αντιμετωπίζουν τα θαύματα του Χριστου , τα μέλη της green peece

Ο Χριστός των ράπερς

Η οπτική των Σαδομαζοχιστών

Η Ανασταση του Χριστού των Party Animals

και ο βίος του Χριστού των Gay

.

.

Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται 

ή Αναστάται 

μέσα από κάθε μια μας πράξη. 

Ο δικός μου λοιπόν Χριστός , 

είναι αυτός του Καζαντζάκη.

Αυτός ,

που μου δίνει την ευκαιρία της Ανάστασης ,

μα και την μαθητεία της Σταύρωσης ,

σε κάθε μου Ανάσα

.

.

.

Καλό Πάσχα σε όλους λοιπόν

.

.

.

.

H Βροχή Του Ερωτα

Ολα ξεκινούν από μία σταγόνα.

Ενα γρήγορο βλέμμα .

Μία κίνηση . 

Μία ανάσα.

Ο  ουρανός,

των σκέψεών μας,

αλλάζει χρώματα.

Αρχίζει ,

ενα  λεπτό , κρύο αεράκι,

να ξυπνά  τις  αισθήσεις .

Και  άλλες  σταγόνες .

Τωρα  πιά 

βρίσκουν τον δρόμο τους

απευθείας  στην καρδιά  .

Τα μάτια ,

κοιτούν πιά μόνο αυτόν τον ουρανό

που βαραίνει.

Ανταύγειες  ονείρων,

παιρνουν  ζωή  σε  αυτόν τον καμβά.

Μεταλαμβάνουν  τις  σκέψεις  μας ,

με  μακρινούς  ορίζοντες.

Δυνατός  άνεμος  ανάγκης ,

γεμίζει  τα  πανιά  τους .

Τις  πονά .

Δεν  αντέχουν οι  άγκυρες  της  Λογικής

τουτο  το  μαρτύριο.

Ετσι , αφήνουν  την  ψυχή  να ταξιδέψει

Πιά  οι  ανάσες μας 

ορίζονται  μόνο  από  μικρές  πτώσεις.

Αρχίζει  η  βροχή.

Οι  σταγόνες  πέφτουν  βίαια  στο  πρόσωπό .

Σκάβουν  νέα  μονοπάτια  πόνου  πάνω  στις  σκέψεις.

Μονοπάτια , 

που θα  κυλήσουν  οι  ορκοι ,

τα  κρυφά  αγγίγματα,

οι  βαθιές  ματιές,

τα  πρωινά  ξυπνήματα,

και  οι αισθήσεις   των  χειλιών ,

που  μοιράζονταν  την  ίδια  ανάσα.

Θα  κυλήσουν  και  θα  χαθουν,

Στην  δική  τους  Πτώση.

Μετά ,

η  βροχή  σταματά.

Οι  λίγες  τελευταίες  σταγονες  που  απέμειναν,

λίγο  από  τον  ουρανό ,

λίγο  από  τα  δάκρυα ,

ποιός  ξέρει;

φέρνουν  μαζί  τους,

μια  ματωμένη  σιωπή. 

Αυτή   την  πρώτη  Σιωπή  του  έκπτωτου  Έρωτα.

Μία  Αγια  Σιωπή  που  λυγίζει  κάθε  καρδιά .

Και εκεί  που  όλα  έχουν  πάψει ,

εκει  που  ακόμα  και  ο  Χρόνος ,

με  δυσκολία  βιώνει  την  ροή  του,

έρχεται  πάλι  μια  και  μόνη  σταγόνα,

και  ανθίζει ξανά ,

 με  την  πτώση  της,

ΕΡΩΤΑ.

Και  έτσι  αρχίζει  ξανά  

το  Τάνγκο  της  ΖΩΗΣ

.

.

.

Ακούγεται το Caruso ενορχηστρωμένο από τον Andrea Bocelli

.

.

.

Δέρμα μου

Το δέρμα μας μας ταξιδεύει σε μονοπάτια ηδονής και τρυφερότητας Μας προστατεύει ,και παράλληλα μας προειδοποιεί για εσωτερικούς ή εξωτερικούς κινδύνους ,όπως ή αλλαγη του καιρού ή  καποιο χτύπημα . Το δερμα είναι ενα εργο τέχνης από μόνο του ,τόσο αρεστό σε εμας ,που το χρησιμοποιούμε σαν καμβά και για άλλες τέχνες.

Είναι καλό να φροντίζουμε και να αγαπάμε το δέρμα μας.

Το κακό είναι πως αγαπάμε και τα δέρματα ΑΛΛΩΝΩΝ.

Δεν θα μας πήγαινε τέλεια ,μια γούνα ,με τα καινούρια ρούχα μας?

Ας πάμε λοιπόν να φτιάξουμε μια.

.

.

Και αφού τελειώσει η παραγωγή πρέπει να αρχίσει και η προώθηση