H Βροχή Του Ερωτα

Ολα ξεκινούν από μία σταγόνα.

Ενα γρήγορο βλέμμα .

Μία κίνηση . 

Μία ανάσα.

Ο  ουρανός,

των σκέψεών μας,

αλλάζει χρώματα.

Αρχίζει ,

ενα  λεπτό , κρύο αεράκι,

να ξυπνά  τις  αισθήσεις .

Και  άλλες  σταγόνες .

Τωρα  πιά 

βρίσκουν τον δρόμο τους

απευθείας  στην καρδιά  .

Τα μάτια ,

κοιτούν πιά μόνο αυτόν τον ουρανό

που βαραίνει.

Ανταύγειες  ονείρων,

παιρνουν  ζωή  σε  αυτόν τον καμβά.

Μεταλαμβάνουν  τις  σκέψεις  μας ,

με  μακρινούς  ορίζοντες.

Δυνατός  άνεμος  ανάγκης ,

γεμίζει  τα  πανιά  τους .

Τις  πονά .

Δεν  αντέχουν οι  άγκυρες  της  Λογικής

τουτο  το  μαρτύριο.

Ετσι , αφήνουν  την  ψυχή  να ταξιδέψει

Πιά  οι  ανάσες μας 

ορίζονται  μόνο  από  μικρές  πτώσεις.

Αρχίζει  η  βροχή.

Οι  σταγόνες  πέφτουν  βίαια  στο  πρόσωπό .

Σκάβουν  νέα  μονοπάτια  πόνου  πάνω  στις  σκέψεις.

Μονοπάτια , 

που θα  κυλήσουν  οι  ορκοι ,

τα  κρυφά  αγγίγματα,

οι  βαθιές  ματιές,

τα  πρωινά  ξυπνήματα,

και  οι αισθήσεις   των  χειλιών ,

που  μοιράζονταν  την  ίδια  ανάσα.

Θα  κυλήσουν  και  θα  χαθουν,

Στην  δική  τους  Πτώση.

Μετά ,

η  βροχή  σταματά.

Οι  λίγες  τελευταίες  σταγονες  που  απέμειναν,

λίγο  από  τον  ουρανό ,

λίγο  από  τα  δάκρυα ,

ποιός  ξέρει;

φέρνουν  μαζί  τους,

μια  ματωμένη  σιωπή. 

Αυτή   την  πρώτη  Σιωπή  του  έκπτωτου  Έρωτα.

Μία  Αγια  Σιωπή  που  λυγίζει  κάθε  καρδιά .

Και εκεί  που  όλα  έχουν  πάψει ,

εκει  που  ακόμα  και  ο  Χρόνος ,

με  δυσκολία  βιώνει  την  ροή  του,

έρχεται  πάλι  μια  και  μόνη  σταγόνα,

και  ανθίζει ξανά ,

 με  την  πτώση  της,

ΕΡΩΤΑ.

Και  έτσι  αρχίζει  ξανά  

το  Τάνγκο  της  ΖΩΗΣ

.

.

.

Ακούγεται το Caruso ενορχηστρωμένο από τον Andrea Bocelli

.

.

.