Ο Μύθος του αστερισμού του Κριού και το μονοπάτι της Μοίρας που τον ορίζει

Ο μύθος του Κριού

Ο αστερισμός του Κριού ήταν γνωστός στους Αιγύπτιους,

τους Βαβυλώνιους και τους Έλληνες.

Όλοι τον ονόμαζαν Κριό στη γλώσσα τους και συμβολιζόταν με το κριάρι.

Ο αστερισμός θεωρούνταν το κριάρι που μετέφερε το Φρίξο και την Έλλη,

παίρνοντας την ονομασία του από τον αντίστοιχο ελληνικό μύθο.

Ο Αθάμας ήταν Βοιωτός βασιλιάς που βασίλευε στην περιοχή της Κορώνης,

γιος του Αίολου και εγγονός του Έλληνα, γιου του Δευκαλίωνα.

Ο Αθάμας παντρεύτηκε τρεις φορές. Η πρώτη του γυναίκα ήταν η Ωκεανίδα Νεφέλη,

με την οποία έκανε δύο παιδιά, το Φρίξο και την Έλλη.

Αργότερα ο Αθάμας εγκαταλείπει τη Νεφέλη και παντρεύεται την Ινώ,

κόρη του Κάδμου και αδερφή της Σεμέλης. Από αυτό το γάμο γεννήθηκαν δύο γιοι,

ο Λέαρχος και ο Μελικέρτης.

Η Ινώ ζηλεύοντας τα παιδιά της Νεφέλης αποφάσισε να τα σκοτώσει

και σκέφτηκε ένα πονηρό τέχνασμα.

Πείθει τις γυναίκες του τόπου να ψήσουν κρυφά από τους άντρες τους

τους σπόρους του σταριού που θα έσπερναν. Φυσικά δε φύτρωσε τίποτε.

Ο Αθάμας έστειλε τότε ανθρώπους να συμβουλευτεί το μαντείο των Δελφών.

Αλλά η Ινώ δωροδόκησε τους απεσταλμένους

κι αυτοί έδωσαν στον Αθάμαντα μια τρομερή απάντηση.

Είπαν ότι ο θεός, για να σταματήσει τη σιτοδεία,

απαιτούσε τη θυσία του Φρίξου στο βωμό του Δία.

Ο Αθάμας αναγκάζεται να συμμορφωθεί με τη δήθεν απαίτηση του μαντείου και ο Φρίξος

(μαζί με την αδελφή του, σύμφωνα με ορισμένες εκδοχές) οδηγούνται στο βωμό για τη θυσία.

Η Νεφέλη θέλοντας να σώσει τα παιδιά της, τους στέλνει ένα χρυσόμαλλο κριάρι,

δώρο του Ερμή. Το μαγικό κριάρι σήκωσε τους δύο νέους ψηλά στον αέρα,

απομακρύνοντάς τους από τον κίνδυνο και πέταξαν προς τα ανατολικά.

Κατά το ταξίδι της διαφυγής τους η Έλλη έπεσε από το κριάρι

και πνίγηκε στη θάλασσα που από τότε ονομάστηκε Ελλήσποντος.

Ο Φρίξος συνέχισε φτάνοντας στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, στην Κολχίδα

όπου βρισκόταν ο βασιλιάς Αιήτης. Εκείνος τον καλοδέχτηκε

και τον πάντρεψε με την κόρη του Χαλκιόπη.

Ο Φρίξος θυσίασε το κριάρι που τον έφερε μέχρι εκεί στο βωμό του Δία

και χάρισε το δέρμα του στον Αιήτη, που το αφιέρωσε στον Άρη

και το κρέμασε σε μια βελανιδιά σε ένα ιερό δάσος του θεού.

Το μαγικό δέρμα (=δέρας) το φυλούσε ένας δράκος που δεν κοιμόταν ποτέ.

Αυτό είναι το “χρυσόμαλλο δέρας” για το οποίο αργότερα γίνεται η Αργοναυτική εκστρατεία.

Το χρυσόμαλλο κριάρι είχε γεννηθεί από τους έρωτες ενός θεού με μια θνητή.

Ο θεός ήταν ο Ποσειδών που ερωτεύτηκε τη Θεοφάνη,

κόρη του βασιλιά Βισάλτη από τη Θράκη. Τη Θεοφάνη κυνηγούσαν πολλοί μνηστήρες,

έτσι ο Ποσειδώνας την πήγε στο νησί Crumissa

(όνομα άγνωστο και ίσως παραφθαρμένο από την παράδοση).

Όμως οι μνηστήρες ανακάλυψαν το κρησφύγετό τους και ξεκίνησαν να τη βρουν.

Ο Ποσειδώνας, για να τους ξεγελάσει, μεταμόρφωσε τους κατοίκους του νησιού σε πρόβατα,

τη Θεοφάνη σε μια όμορφη προβατίνα κι ο ίδιος έγινε τράγος.

Οι μνηστήρες, όταν έφτασαν στο νησί, δε βρήκαν παρά κοπάδια κι άρχισαν να τα σκοτώνουν.

Βλέποντας αυτό ο Ποσειδώνας τους μεταμόρφωσε σε λύκους.

Ο ίδιος, ως τράγος, ενώθηκε με τη Θεοφάνη και της χάρισε ένα γιο,

το κριάρι με το χρυσόμαλλο δέρμα

Μοίρα

Όσων η αρχή της ζωής τους ορίζεται απο τούτο το ζώδιο ,

τους έχους δοθεί οι ισχυρές δυνάμεις μα και οι αδυναμίες του χρυσόμαλλου Κριού,

του γιου του Ποσειδώνα ,

για να πληρώσουν ένα χρέος τους απέναντι στην Μοίρα .

Το χρέος του να ξεφύγουν από τον εγωκεντρισμό τους

και να σταματήσουν να είναι τόσο σκληροί με τα συναισθήματα των άλλων .

Πέραν των προσωπικών τους στόχων ,πρέπει να μάθουν να υπολογίζουν

και τις βαθιές ανάγκες των κοντινών τους ανθρώπων ,

γιατί αλλιώς η μοίρα θα τους γυρίζει

ξανα και ξανα μέσα στην ίδια συναισθηματική πυρά που ζούνε,

μέχρι να πάρουν κάποτε το μάθημά τους.