Καημοὶ τῆς Λιμνοθάλασσας ...

... που όλοι κρατάμε στην καρδιά μας .

Γεννιόμαστε,

ζούμε και πεθαίνουμε,

δίπλα σε αυτήν την λιμνοθάλασσα .

Και όσα ταξίδια και άν κάνουμε ,

όσο μακρυά και αν τρέξουμε ,

θα νιώθουμε πάντα στα πόδια ,

στις παλάμες , στο βλέμμα ,

στην ανάσα μας ,

την υγρή της παρουσία .

Θα ανοίγουμε τις παλάμες μας

και θα είναι πάντα εκεί ,

στίς χούφτες μας ,

έτοιμη για να μας ξεδιψάσει '

ή να μας πνίξει

Μιὰ πίκρα

Τὰ πρῶτα μου χρόνια τ᾿ ἀξέχαστα τἄζησα

κοντὰ στ᾿ ἀκρογιάλι,

στὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴ ρηχὴ καὶ τὴν ἥμερη,

στὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴν πλατιά, τὴ μεγάλη.

Καὶ κάθε φορὰ ποὺ μπροστά μου ἡ πρωτάνθιστη

ζωούλα προβάλλει,

καὶ βλέπω τὰ ὀνείρατα κι ἀκούω τὰ μιλήματα

τῶν πρώτων μου χρόνων κοντὰ στὸ ἀκρογιάλι,

στενάζεις καρδιά μου τὸ ἴδιο ἀναστέναγμα:

Νὰ ζοῦσα καὶ πάλι

στὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴ ρηχὴ καὶ τὴν ἥμερη,

στὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴν πλατιά, τὴ μεγάλη.

Μιὰ μένα εἶναι ἡ μοίρα μου, μιὰ μένα εἶν᾿ ἡ χάρη μου,

δὲν γνώρισα κι ἄλλη:

Μιὰ θάλασσα μέσα μου σὰ λίμνη γλυκόστρωτη

καὶ σὰν ὠκιανός ἀνοιχτὴ καὶ μεγάλη.

Καὶ νά! μέσ᾿ στὸν ὕπνο μου τὴν ἔφερε τ᾿ ὄνειρο

κοντά μου καὶ πάλι

τὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴ ρηχὴ καὶ τὴν ἥμερη,

τὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴν πλατιά, τὴ μεγάλη.

Κι ἐμέ, τρισαλίμονο! μιὰ πίκρα μὲ πίκραινε,

μιὰ πίκρα μεγάλη,

καὶ δὲ μοῦ τὴ γλύκαινες πανώριο ξαγνάντεμα

τῆς πρώτης λαχτάρας μου, καλό μου ἀκρογιάλι!

Ποιὰ τάχα φουρτούνα φουρτούνιαζε μέσα μου

καὶ ποιὰ ἀνεμοζάλη,

ποὺ δὲ μοῦ τὴν κοίμιζες καὶ δὲν τὴν ἀνάπαυες,

πανώριο ξαγνάντεμα κοντὰ στ᾿ ἀκρογιάλι;

Μιὰ πίκρα εἶν᾿ ἀμίλητη, μιὰ πίκρα εἶν᾿ ἀξήγητη,

μιὰ πίκρα μεγάλη,

ἡ πίκρα ποὺ εἶν᾿ ἄσβηστη καὶ μέσ᾿ τὸν παράδεισο

τῶν πρώτων μας χρόνων κοντὰ στὸ ἀκρογιάλι.

Κωστής Παλαμάς

http://www.youtube.com/watch?v=ptY4UJ8JFe4