Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010
Βγάλτε τις Μάσκες
Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010
Προϋποθέσεις
Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010
ΗΧΩ ΚΑΙ ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ
Η Ιερή Ανάγκη για ένωση,
... πως πνιγόμαστε στην λίμνη των ανασφαλιών μας,
οταν αυτές μας οδηγούν ,
να ερωτευόμαστε το καθρέφτισμα του εαυτού μας,
στα μάτια του ανθρώπου που κάποτε μας αγάπησε ...
.
Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010
2010 ή αλλιώς Παραγωγική Χαοτική εκπαίδευση
2
το νούμερο της απόλυτης θηλυκής έννοιας και ουσίας .
Το σύμβολο της κύησης και της γένεσης.
.
0
το σύμβολο του μή όντος .
Το σύμβολο του Απόλυτου μα και του Χάους .
.
.
Συνδυασμός 2 και 0 .
Το χάος που γεννά, αναγεννά ,
πολλαπλασιάζεται με σκοπό να καταπιεί τον εαυτό του
για να αγγίξει πάλι το άπειρο της αρχής και του τέλους του .
Σε διακόσια χρόνια από τωρα οι άνθρωποι θα γεννήσουν φως .
Το ίδιο που τωρα κατασπαράζουν .
.
.
.
10
Οταν ή απόλυτη δύναμη της αρσενικής αρχής ,
το 1,
συναντα το Χάος του 0
και το διαμορφώνει ,
σφυρηλατεί ,
αντιστεκόμενο στην αδηφάγα δυναμή του δεύτερου .
Το μόνο που κανει το δεύτερο να νικά πρόσκαιρα
είναι ο ανθρώπινος καταστροφικός εγωισμός.
Το κομματι αυτό του χάους
που εχει φυτευτεί στο πνεύμα του ανθρώπου.
Όμως το 1 έχει έναν απρόσμενο σύμμαχο .
Την Γνώση που κερδίζει ,
μαχόμενο με το 0 .
Την Γνώση που τελικά ξεπερνά τον Άχρονο Χρόνο ,
γεννώντας την επίγνωση.
Την Γνώση που τελικά δίνει οριακά την νίκη .
.
.
.
.
Μια χρονια που εχει να μας δωσει
σκληρα βαφτισμένα με εντροπία
μαθήματα ,
που όμως θα έχουν σαν τελικό αποτέλεσμα
την αρχή της αναγέννησης.
Γι αυτό και τούτη την χρονια ,
θα ανθίσουν οι άνθρωποι
που έχουν εγκεφαλική προσωπικότητα,
βασισμένη στον στοχασμό και την Γνώση.
.
.
.
.
Αυτά μου ψιθύρισέ η Γιαγιά τρέλλα μου ,
οταν με ένιωσε να φοβάμαι ,
από τα ουρλιαχτά των λύκων ,
που έχουν πλησιάσει τόσο κοντά ,
στο χωριό μας.
Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009
Χριστούγεννα όχι για όλους
Παραμονή Χριστουγέννων σήμερα
Ημέρες που γιορτάζουν κυρίως τα παιδιά .
Τα παιδιά μεσα μας , δύπλα μας , γύρω μας.
Ομως υπάρχουν κάποια ορφανοτροφεία ,
που τα παιδιά που κατοικούν εκεί ,
είναι ξεχασμένα απο όλους .
Παιδιά που έχουν χάσει τους γονείς τους,.
Ταλαιπωρημένα από την ζωή ,
που κουβαλάνε στο κορμί τους ,
αρρώστιες ,
πόνο .
Παιδιά που τους απαγορεύουν
τα βλέμματα των άλλων,
τα δικά μας αυστηρά βλέμματα,
να αφήσουν το δάκρυ τους να κυλήσει ,
το γέλιο τους να ανθίσει .
Τους στερούμε την αγκαλιά ,
Και κάθε τρυφερό άγγιγμα .
Τα παιδιά αυτά βλέπουν κάθε μέρα ,
τον θάνατο στα μάτια .
Το κρεβάτι δίπλα τους αδειάζει
Ενας φίλος τους έφυγε .
Και μέτα κι αλλος κι άλλος.
Κι όμως , τα παιδιά αυτά ,
με μόνη συντροφιά
την ανάσα του θανάτου δίπλα τους,
και τα αδύναμα χέρια των συγκατοίκων τους ,
Βρίσκουν την δύναμη και γελούν ,
Αστειεύονται ,
Υπάρχουν .
Και ας μην τους θυμάται κανείς .
Ούτε κάν τα παιδιά τους.
.
Να σας γνωρίσω μερικά από αυτά.
Ο μικρός Γιαννάκης που μιλά μόνο γι αυτούς που τον αγάπησαν
Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009
Κάποτε
.
.
Κάποτε ,
η ανάσα σου κόβεται .
Δεν μπορείς να ανασάνεις βαθιά
,μέσα στους τέσσερις τοίχους της ζωής σου .
Τα αφήνεις όλα πίσω.
Παίρνεις μία φωτογραφική μηχανή,
ένα σημειωματάριο ,
ένα στυλό ,
και ένα κάρβουνο.
Βγαίνεις στον δρόμο,
και χωρίς δεύτερη σκέψη ,
αρχίζεις να ταξιδεύεις,
με μόνο σκοπό ,
να ξανακερδίσεις πάλι ,
μια βαθιά ανάσα .
Μιλάς με ανθρώπους,
άγνωστους,
που δεν θα ξαναδείς ποτέ.
Μοιράζεσαι χαμόγελα,
λύπες ,
ιστορίες ,
ενα κομμάτι ψωμί ,
λίγο από πόνο ,
λίγο από χαρά.
Αυτό που κρατάς όμως
μόνο για τον εαυτό σου,
είναι οι μνήμες.
Μνήμες προσώπων που αποτυπώνεις με τον φακό,
μνήμες λόγων που αποτυπώνεις με το μελάνι ,
μα και μνήμες συναισθημάτων που αποτυπώνεις ,
σαν ζωγραφιές με το κάρβουνο.
Πηγαίνεις πιό μακρυά και πιό μακριά
Μέχρι που κερδίζεις ,
την Βαθιά σου Ανάσα.
Αυτό είναι
το χρονικό ενός οδοιπορικού .
.
Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009
Ένα παιχνίδι χάρτινο στα χέρια των αγγέλων.
κανείς δε ζει αληθινά αυτό που θα θελε να ζει,
γιατί το όνειρο είναι μια στιγμή και
όλες οι άλλες οι στιγμές απελπισία
μέσα σ αυτό το δρόμο γεννιόμαστε,
μαζί με μας και τα όνειρα μας,
Γι' αυτό ένα πάρτυ σ' αυτό το δρόμο
είναι πιο θλιβερό και από τον ίδιο το θάνατο,
είναι ένα γραμμόφωνο που ολοένα ξεκουρδίζεται,
δυο ιδρωμένα χέρια στο άσπρο φόρεμα ενός κοριτσιού,
ένας σκύλος που απορεί,
ένα ποτήρι αδειανό στην άκρη της αυλής μου,
μια κόκκινη κορδέλα στα μαλλιά της,
ένας κρυφός αναστεναγμός,
ένα αρπαχτικό βλέμμα θηρίου που δεν τολμάει να αγγίξει,
ένα κλουβί στην πόρτα σου με ένα πουλί που κοιμάται...
Γι' αυτό ένα πάρτυ στην Οδό των Ονείρων
είναι πιο θλιβερή και από τη στιγμή του ονείρου,
είναι ένα ξέφτισμα ζωής,
ένα παιχνίδι χάρτινο στα χέρια των αγγέλων.
Κοιτάχτε τούτο το κλουβί
είναι λιγάκι πιο μεγάλο από την καρδιά μου,
κι όμως δεν μπορεί να χωρέσει την αγάπη μου,
κοιτάχτε και τούτο το κορίτσι
θα του χαρίσω το κλουβί κι ένα τραγούδι θα μου πει...
για το πουλί που χάθηκε, για το πουλί που πια δε ζει
Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009
Παιδική Πορνογραφία
Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009
Γενοκτονίες Με Ντοκτορά
Προ-Βληματικές ΣημειΏσεις ενος τρελού, στο ΑγριοΛόγιο 2016
Συνοδηπόροι
Αρχειοθήκη ιστολογίου
-
►
2014
(12)
- ► Σεπτεμβρίου (1)
- ► Φεβρουαρίου (2)
- ► Ιανουαρίου (1)
-
►
2013
(50)
- ► Δεκεμβρίου (1)
- ► Σεπτεμβρίου (2)
- ► Φεβρουαρίου (2)
- ► Ιανουαρίου (4)
-
►
2012
(6)
- ► Δεκεμβρίου (1)
- ► Ιανουαρίου (2)
-
►
2011
(21)
- ► Σεπτεμβρίου (1)
- ► Φεβρουαρίου (3)
- ► Ιανουαρίου (3)
-
►
2010
(52)
- ► Δεκεμβρίου (5)
- ► Σεπτεμβρίου (4)
- ► Φεβρουαρίου (3)
- ► Ιανουαρίου (2)
-
►
2009
(36)
- ► Δεκεμβρίου (3)
- ► Σεπτεμβρίου (6)
- ► Φεβρουαρίου (3)
- ► Ιανουαρίου (5)
-
►
2008
(59)
- ► Δεκεμβρίου (4)
- ► Σεπτεμβρίου (4)
- ► Φεβρουαρίου (7)
- ► Ιανουαρίου (6)