Στάσου λίγο και Κοίτα πίσω

.

Εδώ

στου δρόμου τα μισά

έφτασε η ώρα να το πω
Άλλα είν' εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού,

γι' αλλού ξεκίνησα

Στ' αληθινά

στα ψεύτικα
το λέω και τ' ομολογώ
Σα να 'μουν άλλος

κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα

Όσο

κι αν κανείς προσέχει
όσο

κι αν το κυνηγά
Πάντα,

πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή

δεν έχει

.

.

Όταν ποιεί ο Ελυτης ,

πάντα σιωπώ ,

σάν μικρό παιδί ,

που κοιτά στα μάτια

τον παπού του

.

.

.

Σταχτομπουτιές και άλλα ... Παραμύθια

.

.

.

Τι σε κάνει να θέλεις να δαγκώσεις το μήλο ;

Η εμφάνισή του ;

Η χρηματική του αξία ;

Η αντανάκλαση σου πάνω του ;

H' ο πρίγκιπας που μπορεί να θέλει να συναντήσει η Αρπακτική Ανασφάλεια,

ενός ατελούς Βιο-γραφικού ;

Πίσω όμως από όλα αυτά ,

(τα παραμύθια ;)

μήπως συνήθως κρύβεται ένας βάτραχος ;

Και αν ναί ,

γιατί να ψάχνει το ταίρι του σε εμας ;

Νάνοι Προ-Βληματισμοί , και Μάγισσες Αυτο-Γνωσίες

.

.

.

Βγάλτε τις Μάσκες

Αυτές τις μέρες ,

βγάλτε τις μάσκες ,

της σαθρής Δύναμης,

του Ήμουν και του θα Είμαι

του Φόβου ,

μπροστά σε όλα αυτά που νομίζω πως είμαι ,

παραμυθιάζονταν τον εαυτό μου,

μην αντέχοντας να κοιτάξω την Αλήθεια,

της δίψας του Εχω,

(αυτή είναι ίσως η πιό άσχημη από όλες)

και αφήστε το πρόσωπό σας ,

καθαρό ,

στο άγγιγμα του ανέμου,

του Ήλιου ,

της Αγάπης .

Θα κρυώσει ,

θα καεί ,

θα πονέσει .

Ομως αυτό είναι Ζωή.

Και όταν πρέπει ,

θα έρθει η ίδια η φύση ,

να καλύψει το γυμνό πρόσωπο ,

και πάντα για λίγο ,

με μερικές από τις δικές της μάσκες.

.

.

http://www.youtube.com/watch?v=dIB0tLTSneI

.

.

και επειδή τί να την κάνεις την ζωή χωρίς χαμόγελο,

χoρεύετε αυτές τις μέρες ,

χωρίς στερεότυπα ,

και κανόνες ,

παρα μόνο με τους ρυθμούς της καρδιάς .

http://www.youtube.com/watch?v=1By5kNP-2ak

Προϋποθέσεις

.

Ξεκινάμε την ζωή μας με Θέσεις .

Υπο-χωρούμε σε Υπο-Θέσεις,

και τέλος ,

Υπο-Χρεωνόμαστε σε Προ-Υπο-Θέσεις.

Σε ποία από τις συ(ν)λ-λαβές όμως αυτές ,

τελικά,

βρίσκεται η Ευ-τυχία μας ... μέσα ;

.

.

.

ΗΧΩ ΚΑΙ ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ

.

.
Η Ιερή Ανάγκη για ένωση,

πώς φέρνει τις Ανατολές των Ανθρώπων κοντά.

Πώς στην αρχή παίζουν οι αχτίδες του φωτός .

Πώς κυλάνε στα κορμιά ,

στις καρδιές ,

μα όταν όμως αγγίξουν τις όψεις του Φόβου,

και ξυπνήσει ο φύλακας εγωισμός ,

κοίτα ....

.
... πως πνιγόμαστε στην λίμνη των ανασφαλιών μας,
οταν αυτές μας οδηγούν ,
να ερωτευόμαστε το καθρέφτισμα του εαυτού μας,
στα μάτια του ανθρώπου που κάποτε μας αγάπησε ...
.

.

.

.

... γιατί υπάρχουν κάποιες φορές ,

που όταν αυτό που ακούς ,

είναι τόσο δυνατό ,

δεν έχεις απλά ,

παρά να κλείσεις τα μάτια σου ,

και να το αφήσεις να σε ταξιδέψει .

.

.

2010 ή αλλιώς Παραγωγική Χαοτική εκπαίδευση

2

το νούμερο της απόλυτης θηλυκής έννοιας και ουσίας .

Το σύμβολο της κύησης και της γένεσης.

.

0

το σύμβολο του μή όντος .

Το σύμβολο του Απόλυτου μα και του Χάους .

.

.

Συνδυασμός 2 και 0 .

Το χάος που γεννά, αναγεννά ,

πολλαπλασιάζεται με σκοπό να καταπιεί τον εαυτό του

για να αγγίξει πάλι το άπειρο της αρχής και του τέλους του .

Σε διακόσια χρόνια από τωρα οι άνθρωποι θα γεννήσουν φως .

Το ίδιο που τωρα κατασπαράζουν .

.

.

.

10

Οταν ή απόλυτη δύναμη της αρσενικής αρχής ,

το 1,

συναντα το Χάος του 0

και το διαμορφώνει ,

σφυρηλατεί ,

αντιστεκόμενο στην αδηφάγα δυναμή του δεύτερου .

Το μόνο που κανει το δεύτερο να νικά πρόσκαιρα

είναι ο ανθρώπινος καταστροφικός εγωισμός.

Το κομματι αυτό του χάους

που εχει φυτευτεί στο πνεύμα του ανθρώπου.

Όμως το 1 έχει έναν απρόσμενο σύμμαχο .

Την Γνώση που κερδίζει ,

μαχόμενο με το 0 .

Την Γνώση που τελικά ξεπερνά τον Άχρονο Χρόνο ,

γεννώντας την επίγνωση.

Την Γνώση που τελικά δίνει οριακά την νίκη .

.

.

.

.

2010

Μια χρονια που εχει να μας δωσει

σκληρα βαφτισμένα με εντροπία

μαθήματα ,

που όμως θα έχουν σαν τελικό αποτέλεσμα

την αρχή της αναγέννησης.

Γι αυτό και τούτη την χρονια ,

θα ανθίσουν οι άνθρωποι

που έχουν εγκεφαλική προσωπικότητα,

βασισμένη στον στοχασμό και την Γνώση.

.

.

.

.

Αυτά μου ψιθύρισέ η Γιαγιά τρέλλα μου ,

οταν με ένιωσε να φοβάμαι ,

από τα ουρλιαχτά των λύκων ,

που έχουν πλησιάσει τόσο κοντά ,

στο χωριό μας.

Χριστούγεννα όχι για όλους

Παραμονή Χριστουγέννων σήμερα

Ημέρες που γιορτάζουν κυρίως τα παιδιά .

Τα παιδιά μεσα μας , δύπλα μας , γύρω μας.

Ομως υπάρχουν κάποια ορφανοτροφεία ,

που τα παιδιά που κατοικούν εκεί ,

είναι ξεχασμένα απο όλους .

Παιδιά που έχουν χάσει τους γονείς τους,.

Ταλαιπωρημένα από την ζωή ,

που κουβαλάνε στο κορμί τους ,

αρρώστιες ,

πόνο .

Παιδιά που τους απαγορεύουν

τα βλέμματα των άλλων,

τα δικά μας αυστηρά βλέμματα,

να αφήσουν το δάκρυ τους να κυλήσει ,

το γέλιο τους να ανθίσει .

Τους στερούμε την αγκαλιά ,

Και κάθε τρυφερό άγγιγμα .

Τα παιδιά αυτά βλέπουν κάθε μέρα ,

τον θάνατο στα μάτια .

Το κρεβάτι δίπλα τους αδειάζει

Ενας φίλος τους έφυγε .

Και μέτα κι αλλος κι άλλος.

Κι όμως , τα παιδιά αυτά ,

με μόνη συντροφιά

την ανάσα του θανάτου δίπλα τους,

και τα αδύναμα χέρια των συγκατοίκων τους ,

Βρίσκουν την δύναμη και γελούν ,

Αστειεύονται ,

Υπάρχουν .

Και ας μην τους θυμάται κανείς .

Ούτε κάν τα παιδιά τους.

.

Να σας γνωρίσω μερικά από αυτά.

Ο μικρός Γιαννάκης που μιλά μόνο γι αυτούς που τον αγάπησαν

Η γλυκιά Μαργαρίτα που πάντα χαμογελά

Ο συναισθηματικός Γιαννάκης ,

που έχει πληγωθεί πολύ στην ζωή του ,

από αυτούς που αγάπησε

Η ωραία Ελενίτσα ,

που κάποτε στεφθηκε

η ομορφότερη κοπέλα της πόλης της

Και τόσα άλλα παιδια ,

φυλακισμένα σε γέρικα κορμιά .

Παιδιά που και φέτος

δεν θα πάρουν ουτε ένα δώρο,

ούτε ενα γράμμα.

Παιδιά ,που πιθανόν να μήν είναι εδώ

τα επόμενα Χριστούγεννα.

.

.

.

Τέλος , θα ήθελα να δημοσιεύσω ένα ιδιαίτερο γράμμα.

.

.

.

.

Κάποτε

.
.
Κάποτε ,
η ανάσα σου κόβεται .
Δεν μπορείς να ανασάνεις βαθιά
,μέσα στους τέσσερις τοίχους της ζωής σου .
Τα αφήνεις όλα πίσω.
Παίρνεις μία φωτογραφική μηχανή,
ένα σημειωματάριο ,
ένα στυλό ,
και ένα κάρβουνο.
Βγαίνεις στον δρόμο,
και χωρίς δεύτερη σκέψη ,
αρχίζεις να ταξιδεύεις,
με μόνο σκοπό ,
να ξανακερδίσεις πάλι ,
μια βαθιά ανάσα .
Μιλάς με ανθρώπους,
άγνωστους,
που δεν θα ξαναδείς ποτέ.
Μοιράζεσαι χαμόγελα,
λύπες ,
ιστορίες ,
ενα κομμάτι ψωμί ,
λίγο από πόνο ,
λίγο από χαρά.
Αυτό που κρατάς όμως
μόνο για τον εαυτό σου,
είναι οι μνήμες.
Μνήμες προσώπων που αποτυπώνεις με τον φακό,
μνήμες λόγων που αποτυπώνεις με το μελάνι ,
μα και μνήμες συναισθημάτων που αποτυπώνεις ,
σαν ζωγραφιές με το κάρβουνο.
Πηγαίνεις πιό μακρυά και πιό μακριά
Μέχρι που κερδίζεις ,
την Βαθιά σου Ανάσα.
Αυτό είναι

το χρονικό ενός οδοιπορικού .
.

.

.

Ένα παιχνίδι χάρτινο στα χέρια των αγγέλων.

Μέσα σε αυτήν ,

την γειτονιά των Blogs,

είδα όνειρα ,

αναγκες ,

εκφράσεις ,

πόνους ,

χαρές ,

βαθιές αλήθειες ,

(γιατί τί άλλο

θα μπορούσε να χαρακτηρίσει

μια ύπαρξη εντονότερα;)

να γεννιούνται ,

να πεθαίνουν .

Ανθρώπους που δεν είδα ποτέ ,

και όμως τους ξέρω.

Τους γνώρισα .

Εκλεψα από την ζωή μου Ζωή ,

και μοιράστηκα μαζί τους

λίγο από το όνειρό μου ,

λίγο από το δικό τους .

Γράμματα στην άμμο,

που τα τραβά το κύμα του Χρόνου,

μαζί του.

Θάβω ένα δάκρυ μου ,

άλλοτε χαράς,

άλλοτε λύπης,

για όλους όσους θα γεννηθούν εδω,

μα και σε όλους όσους πέταξαν μακρυά ,

και θα ευχηθώ ,

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ.

.

.

http://www.youtube.com/watch?v=LjHVpQnDROo

.

Αυτή η γειτονιά είναι για όλους μας ένα κλουβί,
κανείς δε ζει αληθινά αυτό που θα θελε να ζει,
γιατί το όνειρο είναι μια στιγμή και
όλες οι άλλες οι στιγμές απελπισία
μέσα σ αυτό το δρόμο γεννιόμαστε,

ζούμε και πεθαίνουμε,
μαζί με μας και τα όνειρα μας,

μαζί με μας και τα παιδιά μας.


Γι' αυτό ένα πάρτυ σ' αυτό το δρόμο
είναι πιο θλιβερό και από τον ίδιο το θάνατο,
είναι ένα γραμμόφωνο που ολοένα ξεκουρδίζεται,
δυο ιδρωμένα χέρια στο άσπρο φόρεμα ενός κοριτσιού,
ένας σκύλος που απορεί,
ένα ποτήρι αδειανό στην άκρη της αυλής μου,
μια κόκκινη κορδέλα στα μαλλιά της,
ένας κρυφός αναστεναγμός,
ένα αρπαχτικό βλέμμα θηρίου που δεν τολμάει να αγγίξει,
ένα κλουβί στην πόρτα σου με ένα πουλί που κοιμάται...


Γι' αυτό ένα πάρτυ στην Οδό των Ονείρων
είναι πιο θλιβερή και από τη στιγμή του ονείρου,
είναι ένα ξέφτισμα ζωής,
ένα παιχνίδι χάρτινο στα χέρια των αγγέλων.


Κοιτάχτε τούτο το κλουβί
είναι λιγάκι πιο μεγάλο από την καρδιά μου,
κι όμως δεν μπορεί να χωρέσει την αγάπη μου,
κοιτάχτε και τούτο το κορίτσι
θα του χαρίσω το κλουβί κι ένα τραγούδι θα μου πει...
για το πουλί που χάθηκε, για το πουλί που πια δε ζει

.

.

.

.

.

.

.

.

Για κάποια ανάσα που άνοιξε τα φτερά της και δεν είναι πιά εδώ.

.

.