Ατθίς

.

Σαν άνεμος ,

μου τίναξε ο έρωτας τη σκέψη.
Σαν άνεμος ,

που σε βουνό

βελανιδιές λυγάει.

'Ηρθες,

καλά που έκανες,

που τόσο σε ζητούσα.
Δρόσισες την ψυχούλα μου,

που έκαιγε ο πόθος.

Από το γάλα πιο λευκή
απ' το νερό πιο δροσερή
κι από το πέπλο το λεπτό,

πιο απαλή.

Από το ρόδο πιο αγνή
απ' το χρυσάφι πιο ακριβή
κι από τη λύρα πιο γλυκιά,

πιο μουσική...

Πάει καιρός

που κάποτε σ' αγάπησα

Ατθίδα.

Μα τότε

μου μοιαζες μικρό

κι άθώο κοριτσάκι.

Σύ ,

που μαγεύεις τους θνητούς,

παιδί της Αφροδίτης

Απο όλα

το καλύτερο,

εσύ σαι

τό αστέρι

.

.

.

.

.

Λόγός Ερωτα,

φερμένος

από πολύ βαθιά

μεσα στον Χρόνο.

Λόγος Ερωτα,

που έμεινε

αναλλοίωτος,

γιατί είναι γέννημα

της καρδιάς .

.

.

.

.

Ποίηση : Σαπφώ

Μελωδία : Βλασσόπουλος

Ερμηνεύτρια :Κανελλίδου